Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

Den IV. Psalm.

Hoort, als ick roep, verhoort mijn beden,
O God van mijn gerechtigheyd,
Die ruymte

[p. 6]

maeckt in bangigheden,
Doet my genaed', aenhoort de reden,
Van mijn benauwt gemoed geseyt.
Hoe langh sal u mijn eer', o mannen,
Tot schande zijn? hoe langh sult ghy,
Die my soo gaern soud sien gebannen,
In ydelheyd te samen spannen,
En leugen soecken tegens my?

2 Weet doch, en weest niet meer verwondert,

Dat God sich heeft een Gunst-genoot,
Vyt alle menschen af-gesondert,
Dien hy verhoort uyt menigh hondert,
En weder-staet wie hem verstoot.
Zijt dan beroert, elck op sijn leger;
Spreekt yder in u-lieder hert;
Elck zy sijns seggens over-weger;
Zijt stil, en weest niet steegh en steger;
Maeckt niet, dat ghy we'er sondigh wert.

3 Gaet offert God' u offeranden,

Off'randen der gerechtigheyd;
Gedaen met op-geheven handen,
Die van geloof en liefde branden;
Vertrouwt op God en sijn beleyd.
Veel seggen, wie sal 't goed' ons geven?
Wie sal het sien doen immermeer?
Vw's aenschijns licht sy op-geheven,
't Sy over ons, op dat wy leven,
En niet verlooren gaen, O Heer.

4 Ghy doet mijn hert in vreughd' ontvoncken,

Meer, dan ter tijd, als haer, het koorn,
In menighvuldigheyd geschoncken,

[p. 7]

 

Of most, in overvloed gedroncken,

 

Niet om doet sien na 's Heeren toorn.

 

Ick sal my, schoon dat sy my hoonen,

 

Gaen leggen ne'er, en slapen voort;

 

Want gy, O Heer, sult my verschoonen,

 

My doen gewis en seker woonen;

 

Ia, ghy alleen, die my verhoort.