Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

Den XIV. Psalm.

De Dwaes, die seyt, in sijn verstockt ge-

[p. 22]

moed,
Daer is geen God. Sy hebben 't al geschonden,
Sy maecken 't grof en grouw'lick met haer sonden;
Verderven 't al. Daer is niet een, die goed
Op Aerden doet.

2 De Heere God sagh uyt den Hemel ne'er,

En ondersocht de Menschen al te gare,
Of yemand noch misschien verstandigh ware,
Die onder haer, socht Gode, na sijn Leer',
Te geven d'eer.

3 Maer, te vergeefs; want hy en vont'er geen,

Al waer hy socht. Sy zijn all' af-geweken,
En stincken na hun sondige gebreken;
Geen sijnder meer, die niet en overtre'en;
Ia, oock niet een.

4 Wel? hebben sy, die soo te wercke gaen,

Sy, die als brood, mijn lieve kind'ren eten,
Geen kennis meer? Is God haer soo vergeten?
Sy zijn verdwaest, en roepen onbela'en,
Den Heer niet aen.

5 Aldaer heefts' haer vervaertheyd onverwacht

Vervaert gemaeckt! van schrick zijn sy geslagen,
Die, voor den Heer, soo eerloos haer gedragen;
Soo grouw'lick zijn! Want God is by 't geslacht,
Dat recht betracht.

6 Ghy, die soo stout op quade gangen staet,

Beschaemt den raed der Vroomen, in ellenden;
Ghy spot met haer, en trachtse maer te schenden;
Om dat de Heer haer is een toe-verlaet,
Als 't qualick gaet.

7 O Isreaël, dat uw' verlossingh-tijd

Vyt Zion quam! als God, de Heer der Heeren,
't Gevangen Volck sal wederom doen keeren.

[p. 23]

 

O Iacobs zaed, dan sult ghy, wijd en zijd,

 

Seer zijn verblijd!