Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David
(1659)–Cornelis Boey–
Auteursrechtvrij
[pagina 59]
| |
 's Heeren lof voeght den Oprechten.
Wel, looft hem dan, en doet hem eer'.
Laet uw harpen hooren,
Speelt hem op pandooren,
Singht hem op de fluyt;
Op, daer sich de snaren,
Met hun tienen paren.
Slaet hem op de luyt.
2 Singht tot sijn lof nieuw' eer-gedichten,
Die yder van ons uyten sal;
Die geestigh zijn, en mogen stichten;
Speelt vrolick, en maeckt bly geschal.
Want Gods woord en seggen,
Niet te weder-leggen,
Is gestadigh recht.
Trouw zijn al uw wercken,
Soo wy sien en mercken.
Ghy doet wat ghy seght.
3 Genadigh recht en strengh gerichte
Bemint hy sonder onder-scheyd;
Het Aerdrijck is, in ons gesichte,
Vol van sijn goedertierentheyd.
Al de Hemel-zalen,
Daer de sterren stralen,
Maeckt' hy door sijn Woord;
Door sijn Geest en krachten
Braght hy leger-maghten
Sijner Eng'len voort.
| |
I. Pause.4 Hy hoopt op-een de woeste baren,
d'Af-gronden wijst hy kamers aen,
Daer in de wat'ren haer vergaren,
Om niet we'er over 't land te gaen.
| |
[pagina 60]
| |
Laet de Weereld beven,
Met al dieder leven,
Schricken, voor den Heer;
Alle menschen-zoonen,
Die op Aerden woonen,
Voor hem vallen ne'er.
5 Want siet, hy spreeckt, en aenstonds, 't isser.
Wat hy gebied, dat staet'er al.
In allen dingh' is niet gewisser,
Als dat hy wil, en willen sal.
Al den raed der menschen,
Die ons onheyl wenschen,
Doet de Heer te niet.
Heydensche gedachten,
En der Volck'ren krachten,
Breken, als hy 't hiet.
6 Maer 't geen dat God eens heeft besloten,
Gaet altoos vast van zaed tot zaed.
Noyt heeft hem sijn gedacht verdroten;
In eeuwigheyd bestaet sijn raed.
't Volck is te beroemen,
Saligh ist te noemen,
Diens God, Heerscher is.
't Volck, by hem verkoren,
Sal niet gaen verloren;
't Is sijn erfenis.
| |
II. Pause.7 De Heere-God schouwt uyt den Hemel,
En siet al 's menschen-kind'ren aen;
Op haer gewoel en staegh gewemel
Blijft sijn door-stralend aenschijn staen.
Van sijn vaste woningh,
Siet de groote Koningh,
Opter Aerden ne'er;
Alle dieder woonen,
Moeten haer vertoonen,
Sichtbaer voor den Heer.
| |
[pagina 61]
| |
8 Hy maeckt haer hert, en siet hun wercken,
Hy let op 't geen sy gade-slaen;
Hy weet haer doen, en kan 't bemercken,
Eer datter yet van is gedaen.
Geen groot heyr en souw den
Koningh oyt behouden;
Daer en wert geen Held,
In sijn doen en trachten,
Door sijn groote maghten,
Vyt het war gestelt.
9 Het paerd bedrieght en feylt in 't strijden,
't En doet tot d'over-winningh niet;
't En kan sijn meester niet bevrijden,
Al of 't schoon sterck en strijdbaer hiet.
Siet, des Heeren oogen
Blijven onbewogen
Over die hem vreest;
Die in waren dade,
Zijn, op Gods genade,
Hopende geweest.
| |
III. Pause.10 Om van den dood haer ziel en leven
Te redden, in den dieren tijd,
En hongers-nood, als wy 't begeven,
En geender handen raed en dijd.
In al ons beleyden,
Sal ons ziel verbeyden,
Wachten op den Heer;
Hy sal, in gevaren,
Ons getrouw bewaren,
Zijn ons schild en speer.
11 Want siet, in hem zijn al ons herten
Verblijd, en tot den sangh bereyd,
Om dat wy staen, in al ons smerten,
Op niemand, als sijn Heyligheyd.
Toont u goedertieren,
Over die u vieren,
| |
[pagina 62]
| |
Die u eeren, Heer;
Doet uw gunsten open,
Over ons, die hopen,
Op u, meer en meer.
|
|
