|
| |
Den XLIX. Psalm.
Hoort, Werelds Volck, hoort dit, al die op Aerd
Woonachtigh zijt, en maekt dat ghy 't bewaert;
Soo wel die slecht, als die aensien'lick zijt.
Hoort, Rijck en Arm, aen-hoort my nu ter tijd.
't Sal wijsheyd zijn, het geen ick heden segh;
En vol verstands, al wat ick overlegh.
'k Sal tot een spreuck mijn oor' en aendaght keeren,
V, op mijn harp, verborgen reden leeren.
2 Waerom soud' ick bevreest zijn in den dagh
Van tegen-spoed, al waer 't dat ick my sagh
Van Boos' omringht? en op de hiel getre'en,
Van 't Volck, dat bouwt op ongerechtighe'en?
| |
| |
Wat hem belanght, die daer steunt op sijn goed,
En sich beroemt; sijn grooten overvloed,
Verlost noyt van den dood sijns broeders leven;
Hy kan aen God oock geen ransoen-geld geven.
3 Want 't los-geld van haer zielen is te groot;
't Kan niet geschien, schoon hy een rijckdom bood,
Dat hy altoos in 't leven sou bestaen,
En niet tot stof verderven en vergaen.
Dewijl hy siet dat Wijs en Dwaes versterft,
En dat geen mensch verschooningh en verwerft.
Oock, datse 't goed, 't welck sy met lust besaten,
Niet nemen me'e, maer aen een ander laten.
4 Al hun gedacht' en innerlick beleyd,
Is, dat haer Huys magh staen in eeuwigheyd;
En in hun zaed, haer woningh houden stand;
Na haren naem vernoemen sy het land.
Die mensch nochtans, al is hy hoogh van Staet,
En blijft niet staen; Maer, seker, hy vergaet.
Hy wert gelijck de beesten die 't begeven.
Soo leeft die mensch, soo wert hy wech-gedreven!
| |
Pause.
5 De wegh is dwaes, die dese luyden gaen;
En, niet te min, sy staet hun Kind'ren aen.
De Ionge doen, gelijck als d' Oude de'en.
Men sets' in 't graf, als schapen onder een.
En wie voor God oprecht te wesen plagh,
Sal over haer noch heerschen, in dien dagh!
Dien morgenstond! Als God ten oordeel komen,
En uyt den dood sal op doen staen den Vroomen.
6 Elck, uyt sijn huys, sal slijten in het graf;
Maer God, die my sijn ware kennis gaf,
Sal mijne ziel ontslaen van 't grafs geweld;
My nemen op. Wel, zijt dan niet ontstelt,
En vreest geen Dwaes, die rijck wert, of wanneer
Sijn huys vergroot, en steygert-op in eer'.
Want, als hy sterft, soo moet hy 't al verlaten;
Hy neemt niet me'e, van goederen noch staten.
| |
| |
7 Hoewel dat hy sijn ziel geluckigh noemt,
En, in dat doen, de Wereld haer beroemt,
Soo sal hy doch haest volgen haer geslacht,
Dat over-leeft, ter aerden is gebraght.
Hy sal het licht niet sien in eeuwigheyd.
Sulcks, dat de Mensch, sich goed-doend' en gevleyt,
In waerd' op Aerd', maer dwaes en god-vergetent,
Wort als een beest, dat dom sterft en onwetent.
|
|
Auteursrechtvrij