|
| |
Den LIX. Psalm.
O Heer, mijn God, stuyt mijn Bestrijders;
Ontwert my van mijn Weer-partijders;
Die tegens my zijn op-gestaen.
Doet my een hoogh vertreck begaen.
Maeckt my verlost van Onrecht-werckers;
Van veel Bespieders en Bemerckers;
Bloed-storters; die gelijcker-hand,
My vallen aen, van alle kant.
2 Want siet, sy leggen my haer stricken,
En Stercke zijn 't, die op my micken.
| |
| |
Dit doense, sonder dat ick my
Vergrepen heb, of sondigh zy.
Sy maken haer bereyd en loopen,
Sy rotten tegens my met hoopen,
Die niet misdoe; ja, 't minste niet.
Waeckt-op, my te gemoet', en siet.
3 Ia, ghy, mijn God, Heer der Heyr-schaeren,
Israëls God, wilt my bewaren.
Ontwaeckt, om Heydenen te slaen.
Siet geen van haer genadigh aen;
Die soo trouwlooslick quaed bedrijven,
En haer gemoed in onrecht stijven.
Sy gaen en keeren s' avonds we'er;
Als honden tierens' op en ne'er.
4 Rond-om de Stad gaen sy en storten
Veel quaeds uyt, om my te verkorten.
Sy spouwen swaerden uyt, op my;
Want, niemand hoort het, seggen sy.
Maer ghy, wiens oor kan verder recken,
Ghy. Heere, sult haer noch begecken.
Het Heydens Volck sult ghy, mijn God,
Vyt-lacchen, en doen staen ten spot.
5 Ick wacht' op u, voor sijne sterckte;
Op u, die langh mijn heyl bewerckte;
Daer sal ick hebben geen gebreck,
Want, Heer, ghy zijt mijn hoogh vertreck.
God, die my steets is goedertieren,
Sal my voor-komen en bestieren;
Hy sal my sien doen op de geen,
Die my verspieden sonder re' en.
| |
Pause.
6 En doodse niet, als beet voor bete,
Op dat mijn Volck het niet vergete.
Maer doets' om-swerven in het wild,
En werptse ne'er, O Heer, ons schild.
Alleen ter oorsaeck van haer sonden,
Dies' op my spouwen uyt hun monden;
| |
| |
Om 't woord, dat uyt haer lippen gaet,
En my met vloecken over-laed.
7 Laet haer, die my met onrecht prangen,
Hun eygen trots en hooghmoed vangen;
Om dat sy spreken leugen-tael,
En my vervloecken al-te-mael.
Verteerts' in grimmigheyd, verteertse;
Werpts' onder voet, en over-heertse.
Doets' al-gelijck noch t' onder-gaen;
En laetse weten en verstaen,
8 Dat God, die Iacob houd in waerde,
Heerst tot aen d' eynden van der Aerde;
Dat God in Iacob Heerscher is.
Laets', in des avonds duysternis,
Dan komen t'huys, en weder-keeren,
Die uyt zijn, om my te verzeeren.
Laets', als een dullen hond, dan gaen
Rond-om de stad, die my verra'en.
9 Laets' alle, die my staen na 't leven,
Om spijs en noodrouft rond-om sweven;
Laets', al en zijn sy niet gevoed,
Vernachten, als men my nu doet.
Maer, uwe sterckte sal ick singen,
Die al haer krachten kon bedwingen;
En uwe goedheyd, als ick plagh,
Beroemen 's morgens met den dagh.
10 Om dat ghy my, O Heer, ten tijde,
Als ick was bangh aen allen zijde,
Een hoogh vertreck, een toe-vlucht waert.
Daer ick voor niemand was vervaert.
Van u, mijn kracht, sal ick psalm-singen,
Die my met sterckte weet t' om-ringen,
Mijn hoogh vertreck, mijn God zijt, Heer,
Wiens goedheyd my behoud in eer'.
|
|
Auteursrechtvrij