Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

[p. 194]

Den XCIV. Psalm.

O God der wraecken, God der wraecken,
Aerds-richter, wilt tot ons genaecken;
Komt blinckend' en verheft u we'er;
Brenght uw vergeldingh over haer,
Die ons nu dreygen met gevaer,
En slaet Hoovaerdige ter ne'er.

2 Hoe langh sal noch de Booswicht singen?

Hoe langh, O Heer, van vreughd' op-springen?
Vergieren al wat hem behaeght?
Hart spreken? sich beroemen stout,
Die al sijn werck op onrecht bouwt,
Daer hy uw lieve kind'ren plaeght?

3 O Heer, sy brijs'len ons in stucken.

Vw Erf-deel ist, dat sy verdrucken,
En stellen in een groot verdriet.
De Weduwen vermoorden sy.
Geen Wees noch Vreemdelingh is vry.
Ia, seggen, God en siet het niet.

4 De Heer aenschouwt niet wat wy wercken,

De God van Iacob kan 't niet mercken.
O Volck, hoe komt ghy soo verdwaest?
Soo onvernuftigh al-te-mael,
Dat ghy derft voeren soo een tael?
Wert ghy noch niet verstandigh haest?

5 En souw de planter onser ooren,

Niet dat, en wat ghy meer seght, hooren?
Soud' hy niet sien, daer 't oogh door leeft?
En soud' hy, die de Heyd'nen tucht,
Niet straffen 't Volck van dat gerucht,
Die wetenschap den mensche geeft?

[p. 195]

Pause.

6 De Heere-God weet ons gedachten;

Dats' ydel zijn, en te verachten.
Wel-gelucksaligh is de Man,
Die van u wert getuchtight, Heer!
Dien ghy leert uyt uw Wet en Leer',
Tot dat hys' onder-houden kan!

7 Om hem van 't quaed' eens rust te geven,

Tot dat de kuyl, daer Boos' het leven
In eyndigen, gegraven zy.
Want God sal nimmermeer de Sijn'
In nood begeven noch in pijn.
Hy hoed sijn Volck en maeckt het vry.

8 Sijn Erfdeel sal hy niet verlaten,

Die Boose straft, om dats' het haten.
Want tot het recht keert 't oordeel we'er;
En 't sal gevolght zijn opter Aerd,
Daer 't loflick is en volgens waerd,
By die oprecht zijn voor den Heer.

9 Wie salder doch voor my staen, tegen

Die onrecht doen, en boosheyd plegen?
Soo God my niet en had verschoont,

Geen hulp geweest waer' in de nood,

Mijn leven had gesien sijn dood;
Mijn ziel, by-na in rust gewoont.

10 Seyd' ick, O Heer, mijn voeten glijden;

Soo steunde my uw mede-lijden;
Soo goed waert ghy. Wanneer als ick 't
Te quaed had, en my mijn gedacht
Veel swarigheyds te vooren braght,
Heeft my uw troost de ziel verquickt.

11 Soud' oyt de Stoel der Schaed'lickheden,

In uw geselschap zijn geleden?
Muyt-makers, nevens u bestaen?
Sy rotten samen tegens my;
Onschuldigh bloed verdoemen sy.
Maer neen, 't en salder soo niet gaen.

[p. 196]

 

12 God is mijn hoogh vertreck gebleven,

 

De Rotz mijns toevluchts, al mijn leven.

 

Hun ongerechtigheyd sal hy,

 

Eer lang, op haer, doen keeren we'er;

 

Verdelgen sals' ons God, de Heer,

 

Verdelgen; en ons blyven by.