Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David
(1659)–Cornelis Boey–
Auteursrechtvrij
[pagina 221]
| |
 mogentheden,
Wie, die des Heeren eer' en lof,
Vyt-spreecken sal, na eysch van reden,
Hier, opter Aerd', in 't nietigh stof?
2 Wel-gelucksaligh zijn geseyt
De Werckers van gerechtigheyd!
O Heer, wilt my genadigh wesen,
Gunt my uw heyl, maeckt my bevrijd,
Na dat ghy, aen uw' Vyt-gelesen,
Vry-willigh goedertieren zijt.
3 Op dat ick aensien magh het goed,
Dat ghy uw' Vyt-verkoor'nen doet;
My, met de vreughd uw's Volcks vermaecken,
My, met uw erf-deel, roemen magh,
In u, die my met gunst genaecken,
Verblijden sult den ganschen dagh.
| |
I. Pause.4 Wy en ons Vaders hebben seer
Gesondigth tegens u, O Heer;
Verkeert en godloos zijn ons wercken.
Ons Vaders hebben, t' harer schand,
Vw wond'ren niet begeert te mercken,
Die ghy deed in Egypten-land.
5 Vw's goedheyds menighvuldighe'en
En hebben sy oock niet bele'en.
Ia, als sy aen de Schelf-Zee waren,
Soo morden sy meest al-te-gaer;
Doch, om sijn maghten t'openbaren,
Om sijns naems wil, verlost' hy haer.
6 Hy schold de Zee, en al het Volck
Trock over den gedrooghden Kolck,
Gelijck als door den dorren velde;
Verlossend' uyt des Haters hand,
| |
[pagina 222]
| |
Des Koninghs Pharäoos gewelde,
Sijn Israël, sijn waerde pand.
7 Dat maeckt' hy vry. Maer al de maght
Des Vyands wiert daer om-gebraght,
Haer Tegen-strijders, die versmoorden;
De Zee bedeckt' haer al-te-mael;
Doe namens' aen des Heeren woorden;
Hem songh men lof met blijde tael.
| |
II. Pause.8 Doch hun gedacht' en bleef niet staen,
Op 't geen, de Heer haer had gedaen.
Sijn wercken waren haest vergeten.
Sy beyden niet na fijnen raed.
In wildernissen ne'er-geseten,
Versochtens' hem, om wild gebraed.
9 Doe gaf hy haer begeert' en eysch,
En sondter over-vloed van vleysch,
Maer magerheyd aen hare zielen.
En Mose wiert in 't heyr benijd,
En Aron oock, dien sy ontvielen,
Al was hy schoon van God gewijd.
10 Het Aerdrijck opende sijn mond,
't Trock Dathan ne'erwaerts, en verslond
Abirams twist-vergaderingen.
Een vlamme stack de Boos' aen brand.
Sy maeckten 't kalf, daer voor sy gingen
Haer buygen, tot des Heeren schand.
11 Sy knielden voor een Ossen-beeld,
En hebben dat ter eer' gespeelt;
God, haeren Heyland, sy vergaten;
Die groote dingen had gedaen,
In 't rijck' Egypten; daer sy saten,
Als Slaven, met het jock bela'en.
| |
III. Pause.12 Sy heughden sijne wond'ren niet,
Die hy soo veel gebeuren liet,
| |
[pagina 223]
| |
In 't land van Cham, ontrent de stranden,
Alwaer hy aen de Schelf-Zee deed,
Dat vrees'lick was, en ons verstanden
Te boven gaet, gelijck men weet.
13 Dies seyd' hy, 'k salse doen vergaen;
En, had maer Moses niet gestaen
Voor 't aenschijn Gods en in de scheuren,
Om sijnen toorn te keeren af,
Men had het doen al sien gebeuren,
Dat hyse ten verderve gaf.
14 Sy smaden het gewenste land,
Dat vruchtbaer was aen alle kant;
Gods woord en had daer geen geloove.
Sy murmureerden tegens hem;
Niet meer en hoordens', als de Doove,
Na 's Heeren duydelicke stem.
15 Sulcks hief hy tegens haer sijn hand,
En swoers', in plaets van onder-stand,
Te sullen vellen in woestijnen,
En onder Heydenen hun zaed
Ter ne'er te slaen, te doen verdwijnen,
Verstroyend' haer en haren Staet.
| |
IV. Pause.16 Aen Baäl-Peor hebbens' haer
Oock meest gekoppelt al-te-gaer;
Sy aten dooden-offerhanden;
Verweckten God tot gramschap me'e,
Met dit te doen tot sijner schanden;
Soo dat sijn plaegh een in-breuck de'e.
17 Doe heeftse Pinehas beticht,
En oeffend' onder haer 't gericht,
Sulcks, dat de straf werd' op-gehouden.
En 't is hem tot gerechtigheyd
Geduyd van God en die 't aen-schouden.
Voor eeuwigh ist hem lof geseyt.
18 Sy maeckten God oock toornigh aen
Den twist-stroom, daer 't niet is vergaen,
| |
[pagina 224]
| |
Met Mos', om harent-wil, ten besten.
Want sy verbitterden sijn geest;
Soo dat hy, onbedacht ten lesten,
Te seer uyt-spreeckend' is geweest.
| |
V. Pause.19 Sy hebben 't Heydendom gespaert,
Dat moest gedood zijn door het swaerd,
Gelijck de Heer hun had geraden.
Met Heydenen vermenghdens' haer,
Sulcks, dats' Af-goden selfs aen-baden,
Die menigh' oock verstrickten daer.
20 Hun kind'ren hebbens' om-gebracht,
En voor de Duyvelen geslacht,
Soo dats' onschuldigh bloed vergoten,
Van Zoons en Dochters, jongh en teer,
Vyt Iacobs lendenen gesproten,
d'Af-goden Canaäns ter eer'.
21 Sulcks, dat door dese bloed-schuld, d'Aerd'
Ontheylight is en seer beswaert;
En sy ontreynight door haer wercken.
De beelden hebbens' aen-gebe'en,
En gehoereert in hare kercken,
Den Af-god voor haer God bele'en.
22 Dies heeft sijn toorn op haer geblaeckt,
Die haer u hadden soo mis-maeckt.
Een grouwel had hy aen sijn Erven.
Hy gafs' aen die een ouden wrock
Op haer noch had, om soo te sterven,
Als Slaven, onder 't vreemde jock.
| |
VI. Pause.23 De vyand heeft haer ne'er-gedruckt;
Sy, dienstbaer, onder hem gebuckt;
Verneerdert zijns' en kleyn gewerden.
God heeft haer dick-mael hulp vereert;
Maer hem vergramdens' in 't volherden
Der sonde, die haer heeft verteert.
| |
[pagina 225]
| |
24 Doch als hun schreyen is gegaen
Tot voor sijn oor, soo sagh hys' aen,
En dacht gestaegh, tot haren besten,
Aen sijn verbond; en 't was hem leed.
Hy gafse gunst, ten langen-lesten,
Voor 't aengesicht van dien het speet.
25 O Heer, ons God, keert wederom,
Verlost ons uyt het Heydendom;
Versamelt ons, die ghy verspreyde;
Op dat wy eenmael noch te saem,
In spijt van die ons wech geleyde,
Beroemen mogen uwen Naem.
26 Gepresen zy ons God en Heer,
Die Israël behoud in eer';
Hoewel het seer veel heeft geleden.
Gelooft sy God in eeuwigheyd,
Ia, in der eeuwen eeuwigheden,
By 't Volck zy, (Het zy soo) geseyt.
|
|
