Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David

Den CXXIX. Psalm.

Sy hebben my van mijne jeughd benauwt,
Segg' Israël; 't is van mijn jeughd begonnen;
Benauwt ben ick; maer echter niet verflauwt;
Veel min vernielt, of van haer over-wonnen.

2 De rugh is my van Ploegers door-geploeght;

My hebben sy haer vooren langh getogen;
Veel leeds gedaen; en ick (eylaes!) verdroegh't.
Ick ben verdruckt, gelastert en belogen.

3 O Heer, die u rechtvaerdigh hebt getoont,

Die hebt de touw der Boosen af-gehouwen,
Iaeghts' achterwaerts, die Zion, daer ghy woont,
Oyt tegen-gaen, of hatende benouwen.

4 Laets' al-te-mael verdorren als het gras,

[p. 273]

 

Dat door-gaens wast op onse steene daken;

 

Dorr', eer men 't treckt; dat noyt gewortelt was;

 

Dewijl 't geen kley noch aerd' en heeft te raken.

 

 

 

5 Dat nimmermeer den Mayer vult de hand,

 

Noch yemand sagh dat Garven-binders gaerden;

 

Geen schoof en maeckt; maer sterft en raeckt van kant,

 

Ontijdelick, als yet van geender waerden.

 

 

 

6 Waer aen geen mensch, die daer oyt gingh voor-by,

 

Te seggen plagh; De Heer gev' u den segen;

 

Wy wenschen u, dat God u gunstigh zy;

 

En op u stort' een vroegh' en spaden regen.