Het nieuwe werck der psalmen van den koningh David
(1659)–Cornelis Boey–
Auteursrechtvrij
[pagina 300]
| |
 Hy is het lieflickst' aller dingen.
Betaem'lick is de lof des Heeren,
Die ons bewaert en doet vermeeren.
God is Ierusalem genadert,
Hy bouwt zijn stad, en hy vergadert,
Hy houd sijn Israël in 't leven;
Dat was verstroyt en wech-gedreven.
2 Al den Gebrokenen van herten
Verbind en heelt hy in haer smerten;
Hy is Geneser, van haer wonden,
Die diep en ongenees'lick stonden.
Hy telt 't ontelbaer tal der sterren,
Daer in ons oogen haer verwerren.
Hy noemts' en roeptse by haer namen;
Gehoorsaem zijns' hem al-te-samen.
3 De Heer is groot en van veel krachten;
Hy over-treft all' ons gedachten;
Sijns wijsheyds en zijn geen getalen;
En sijn verstand en heeft geen palen;
Den Sacht-gemoeden houd hy staende,
Op haren wegh houd hyse gaende;
De Godloos', als van geender waerde,
Vernedert hy tot aen der Aerde.
4 Bedanckt den Heer voor alle dingen,
En wilt hem nu by beurten singen;
Singht psalmen onsen God ten prijse,
Op onser harpen beste wijse;
Hem, die den Hemel deckt met wolcken,
Sijn regen stort op Aerd' en Volcken,
Die 't gras doet op de bergen spruyten,
En vruchtbaer maeckt de dorre kluyten.
| |
[pagina 301]
| |
Pause.5 Die aen het Vee en jongen Raven,
Het voeder geeft, en weet te laven,
In haer geroep. Looft hem, wiens lusten
Niet staen in paerden toe-te-rusten;
Die niet en wil dat van haer krachten
De Mensch sijn heyl en hulp sal wachten.
Dien Mannen-beenen niet behagen,
Wanneermer sich wil grootsch op dragen.
6 De Heer, die heeft een wel-gevallen,
Aen die hem vreesen boven allen;
Die op sijn goedheyd haer vertrouwen,
Daer hopen op, en daer op bouwen.
Roemt, O Ierusalem, den Heere;
Roemt sijn naem, verheft zijn eere;
Loof uwen God, O Zion, boven
Al watter is en was te loven.
7 Hy weet uw wallen vast te sluyten,
En houdter uwen Vyand buyten;
Vw poorten grendelt hy van binnen;
En segent voorts uw Huys-gesinnen.
Hy stilt uw land, en geeft, in stede,
Van oorlogh, den gewensten vrede.
Die verder u noch begenadight,
En met het vet der tarw verzadight.
8 Die sijn bevel sent opter Aerde,
En doet het zijn van kracht en waerde.
Sijn woord loopt snel; 't is nauw gesproken,
Of 't Aerd-rijck siet sijn schood ontloken.
Hy geeft sneeuw als wolle vlocken,
Daer med' het veld wert over-trocken.
Hy weet den rijm als asch te stroyen,
En stuyvend' over 't land te goyen.
9 Hy werpt sijn ys en hagel-steenen,
Als stucken, door de weereld henen.
Wie sou bestaen voor sijne koude,
Als hyse strenger maecken soude?
| |
[pagina 302]
| |
Hy send sijn woord en doets' ontlaten;
Den vorst en doy stelt hy de maten.
De wat'ren, die hy eerst deed binden,
Die vloeyen we'er door sijne winden.
10 Dat is een al-gemeynen segen,
Maer Iacob leert hy sijne wegen;
Aen Israël, sijn lieve knechten,
Maeckt hy bekent sijn woord en rechten.
Alsoo en deed hy aen geen Volcken,
Waer dats' oock woonen onder wolcken;
Dies kennen sy oock niet sijn wetten,
Die 't hem gelieft ons in-te-setten.
|
|
