Delfs Cupidoos schighje

Op mijn vertreck.

SOo klooft een joockent hert de tuymelende stroomen,
Soo dwinght de liefd' de VVint, dat spoedigh sy gekomen
Tot aen de soete Kust van 't deftigh Alckmaer
Daer steets ick in gedacht, maer nu met oogen waer,
Ach noyt heb Ick de tijt tot jonste konnen wecken
Om u mijn Engelin , de hant eens toe te strecken
En scheyde met een kus; Ick weet ghy dencken sult,

[p. 66]

 

Nu is sijn liefde doot, maer ach! my is geen schult

 

Mijn hert parst siltigh nat, en stroomt langs bey mijn wangen

 

Mijn jeugt en voelt geen vreugt mijn geest blijft by u hangen,

 

O! Schoontste 'k kus van verr' u vers bedaude mont

 

Nu jaegt de wint en stroom my , die my eerstmael sont

 

Ick droogh myn tranen af doet oock ghy frisse Roosje

 

Op dat u purper Root en 't Incarnate bloosje,

 

Niet wijcke van u af, verwelckt u blader soet:

 

Niet door een droeviger hert dat schadigh quellingh voet,

 

Ey draeght u jeudigh lof met op gestreckte leden,

 

Gelijck den Lauwerier, dan wert ghy aen gebeden,

 

Van menigh smeeckent hert dat vrolickheyt bemint,

 

En met een blyde borst, de droefheyt gansch verslint

 

Dan sal men weder sien 't gesmerm der Honigh byen,

[p. 67]

 

Die om het blader soet van u O Bloemtje stryen,

 

Dan salmen wel eens sien, dat oock eens wert gepluckt

 

V cierelijck cieraet en aen den Boesem druckt,

 

Vaert wel en leeft gerust, laet u oock willigh kippen

 

Eer dat u frisse glans door tijt eens mocht ontglippen,

 

Vaert wel myn tweede Ziel , vaert wel mijn Eenichste,

 

Ick laet myn Geesje hier en neem u Zieltje mee.

A. Bon.