Zangen van hoop

[p. 10]

Op Mei

Een tuil roode bloemen
'n zonstralend agaat
een beker zonliefde
als je leerlijk gelaat.

Leg ik nu in de zon
in de zon van den Mei
en als het kon, lief,
lei mijn hart erbij.

Het klopt in mijn borst
en het doet mij pijn,
wijl het zoo naar u dorst
en niet bij u mag zijn.

De maats en hun vrouw
die keken mij aan,
die begrepen heel gauw
waar ik wilde gaan.

En geen heeft een groet
met den mond gesproken:
in hun oog floerste gloed
en hun woord was gebroken.

Een oud moedertje
boog zich voorover en sprak
‘God zegen je, kind,
wat een prachtige tak.’

Toen ben ik geweken
en liet hen staan,
en ben op mijn dag
naar je henengegaan.

[p. 11]

 

Met 'n tuil roode bloemen

 

als 'n stralend agaat

 

en weemoed en sterven

 

in 't oude gelaat.

 

 

 

De bloemen die leg ik

 

in de zon van den Mei

 

en als het kon, lief,

 

lei mijn hart erbij.