Zangen van hoop

[p. 69]

Doodsklok voor August Bebel

Wat drijft nu over wereld op dezen zonnedag
een zware wolk van rouw, als groote zwarte vlag;
August Bebel dood!... daar is geen stad,
geen klein gehucht op 't land, waar niet als heilge schat
met hand, die naam met zachte woorden wordt bestreeld,
geen weedom is in man of vrouwenhart: er veêlt
een teedre klank, een weeke zielsmart bloot
uit mond: ‘August Bebel! August Bebel, dood!’

Die naam is kort, maar draagt als klokmetaal
een woud van zangen, een zangluidend verhaal
van eindeloos geklank in korten wand bevangen:
guirlanden hooge trotsche zang er wind te spelen hangen;
‘August Bebel’ die klank luidt immer voort
de wereld over, en wordt gehoord
nog lang, als volken en geslachten in het leven breken,
heerschers ontluisterd zijn, veel donkre wanen weken.

Nu ligt het ruchtloos roerloos, stille neer
uw grijze hoofd en weet niet meer.
Nu is het zonneklare licht gegaan,
- twee helle toortsen die aan rand van nachtbosch staan -
uw diepe donkre oogen,
zijn gansch van dofheid overtogen.

Uw fijne wijze mond is vast gekluisd;
als uit een krater vuurzuil bruist
zoo ruischte uw welluidend woord;
de lip blijft dicht, uw wiekend woord is voort

[p. 70]

 

getogen als dichte vluchten vogels voor een storm:

 

uw voorhoofd zacht nu in strakken schedelvorm

 

- als van een zwaar gordijn de zware vouwen -

 

mist de diepe plooien om de witte brauwen.

 

 

 

En 't witte haar van baard en hoofd dat leefde

 

in uw leven, dat met uw oog en lippenzeggen beefde

 

is als 't verdroogde hooi in heeten zomer, laat,

 

verdroogd en neergegaan. Niet slaat

 

de fijngespannen vuist haar rythmische cadansen

 

neer, hoog en laag en om, bij 't woorden-glanzen.

 

 

 

Wat koude leden zijn nu stijf en strak gestrekt

 

zooals een doode slang haar wielge leden rekt

 

in strakke gladde huid, na stervensstrijd;

 

de vogelvingren zijn haar trippen kwijt

 

dansen niet meer, als musschen op en af

 

en rechts en links van haag, maar zijn als houten, straf.

 

 

 

Een leger mannen, vrouwen, volgt uw laatsten gang,

 

wat harpen en cymbalen klagen droeven zang,

 

een vlucht van vanen wimpelt in den wind

 

- maakt straten voor het gouden zonlicht blind. -

 

Een zwoele geur van kleurge bloemenkransen

 

zweeft zwoel omhoog naar hooge huizentransen

 

die dicht met menschen als bij een 's konings lijkgang reien,

 

veel zachte vrouwen weenen, kindren schreien.

 

 

 

Zooals de bloemen op de volle garven

 

zoo allerhande kleur en stille varven

 

dragen de mannen, vrouwen hunne lijfkleedij;

 

hun stille woord behoort een wereldrij

[p. 71]

 

van volken: en eene donkre klacht trekt hunne monden saam

 

verduistert 't schijnen van hun oogenraam.

 

 

 

Hij viel zooals een toren in 't ronde branden breekt

 

wijl 't koninklijke vuur nog uit zijn oogen leekt

 

en ziet over het heir van stille ommedaken

 

zoo lief geworden in 't jarenlang bewaken,

 

de schouders staan nog hoog en stormbereid,

 

plots brokkelt hij ineen en 't hart, tot afscheid, krijt!

 

't vuur murmelt nog wat na en murmelt op den grond;

 

gestort is hij voor goed, voorgoed en zwijgt zijn zangenmond.

 

 

 

Zoo gaat gij, vader, in, in de stille rust;

 

wie uwer kinders beeft niet, wie sust

 

zijn hart tot zwijgen? Veel zullen komen, veel

 

zullen brengen ons 't van Wijsheid hun geworden deel,

 

maar zooals gij onze harten hadt, o Vader!

 

hadt gij ze alleen en geene, geene nader.

 

Wees nog gezegend in uwen stillen nacht

 

wij waken allen! staan op uwe wacht, slaap zacht!