Zangen van hoop

[p. 97]

Mei

't Was Mei en ik heb in de zon gewandeld

in de zon

in de zon

gewandeld.

Een wandelstok

een strooien hoed

een beetje zon

in het gemoed

Een zonzang in de oogen.

En lippen die maar samen gaan
die 't eigen wijsje niet verstaan
die stamelen en preven
die stotteren en beven.

Daar was een vloed van bloemenmooi
van zonnegoud en groenen tooi,
wiekjes die joolden en zongen
en trantelden en sprongen.

't Werd mij dien morregen zoo licht
zoo zonnig werd mijn oud gezicht,
mijn hart werd zeer bewogen.

Dan is een zwarte dagenvloed
als kraaienzwerm uit houtgeboet
zijn donker nest ontvlogen.

Ik kon mijn harte weer verstaan,
ik kon weer in de zonne gaan;
of het de zonne zelve was
zoo blonk mijn harte, klaar als glas.

[p. 98]

 

Een zwarte roek kwam voor het licht

 

die sloot de wereld even dicht

 

en zwart was om mij en bang donker.

 

 

 

Achter haar duistering verborgen

 

daar straalde Mei, de gouden morgen

 

met jubelend geflonker.

 

 

 

En toen heb ik het weer bestaan

 

met 'n donker hoofd in 't licht te gaan,

 

de zon en bloemen riepen mij,

 

zij straalden! straalden! àl voor mij

 

en boden mij haar zoenen

 

duizenderlei fatsoenen.

 

 

 

Ik liet mij zoenen als een kind

 

dat de moeder na lang tijds hervindt

 

en in haar kus gaat smoren.

 

 

 

Ik heb mijn zorgen weggedaan,

 

ben als 'n lied, zoo licht, gegaan

 

in glans en zang verloren.

 

 

 

Ik heb in de zon gewandeld

 

gewandeld

 

gewandeld

 

gewandeld.