Brusselschen Blom-hof van Cupido

Klinck-dicht. Van de ghestadigheydt van sijn liefde.

MYn klaghten blijven vast, mijn pijnen staen altijdt,

V nijden niet en roert: voordts siet-men alle dinghen

Verwisselen den standt, 't verderf dat siet-men bringhen

Den op-standt van wat nieuws, dat selver soo-langh bijdt

[p. 29]

 

Tot dat daer iet versterft: sal dan niet eens den nijdt

 

Ontvlieden uwe ziel' ? op dat het sachte minnen

 

Verplaetst in hare sted', ghebiede uwe sinnen,

 

En daer toe in den gheest voor haer een' grondt-steen smijt:

 

VVant hadd' sy maer een-mael gheslopen in uw' ziele,

 

Sy bleef daer vloghel-loos verleckert inne-krielen

 

Op uwe lieflijckheydt: ghelijck oock mijnen gheest

 

Doen ick u hadd' ghesoent, daer binnen is ghebleven,

 

VVaer-om ick, dus ontzielt, daer oock 't hert' hebb' ghedreven,

 

En hadd' ick niet bemindt ick waer al doodt gheweest.