Brusselschen Blom-hof van Cupido

[p. 64]

Klinck-dicht. Hy beklaeght hare onghestadigheydt.

O ! Ende van mijn gheluck, ghy zweeft my aen den mondt,

Mijn lippen raken u, en weder zijt ghy henen

Ontvloden van mijn liefd', en daer d'uw' is verdwenen

Daer groeyt mijn dagh op dagh, en meerdert my mijn wond',

En ghy speelt soo met my ghelijck d'End' met den Hondt:

Den Handt die vat haer schier; en flux is sy verschenen,

Ghedoken onder 't nat; en laet een droevigh stenen,

Een karmen aen de beest, en sluypt soo langhs den grondt,

Tot dat sy in 't gheheel den zwemmer weet t'ontglippen:

Seght eens, laeght ghy niet flux ghedronghen aen mijn' lippen,

VVaer-om is 't dat ghy my soo nijdigh nu ontgaet ?

Ben ick den selven niet die flux u kost bekoren,

Oft hebb' ick dan eylaes ! mijn aerdigheydt verloren,

Oft is het dat een vrouw' seld' op een' liefde staet ?