Brusselschen Blom-hof van Cupido

Klinck-dicht. VVaer in de versekerheydt van de weder-liefde is.

'K BEn veyligh nu belandt, en uyt de woeste baren

Der minnens troub'le zee ghekomen in een haef,

Daer myne lieve Nijmph' beschenckt haer blijde slaef

Met all' het soetste soet dat oyt een vrouw' in 't paren

[p. 110]

 

(Aen wie het immers was) schonck tot een minnens-gaef.

 

Ick danck' de goede Minn', dat ick niet meer en draef

 

In d'onghebaende woest', waer d'ander noch in varen

 

Ont-anckert van de hop': ô ! Minn', die my kont baren

 

Soo vrinde vrind'lijckheydt; wat dient nu best gheleydt

 

Op 't blak'righe altaer ? mijn hert' daer toe bereydt

 

En wildy immers niet, mijn ziele te verbranden

 

Dat heeft sy nu beproeft, oock hebdy 't niet van-doen,

 

Mijn lichaem self en kan u gheen danck-segghingh' broên,

 

Maer 'k schenck u eenen kus van mijn Nymph' t'offeranden.