Brusselschen Blom-hof van Cupido

[p. 124]

Klinck-dicht. Bethoonende hoe kort den tijdt in vreughden is.

MYn vrouw' hadd' gist'ren spad' aen my een uer ghestelt,

VVaer naer ick eenigh gingh voor hare deur' staen wachten,

Maer 't scheen den grijsen tijdt moest ievers in een sachten

Droom sorgh'-loos zijn verwert; want hy soo onghesnelt

Ten laest' is komen voordt, dat my dees uer de nachten

Des heele winters docht, en daer 'k nu niet wil trachten

Dan dat den snellen tijdt sou met een strammer been

Hem kruck-spronghs stieren voordts, soo schijnt hy niet te treên;

Maer met een vlugghe snelt' door aller gheesten krachten

Als op het ys ghestiert te schuyven door de lucht,

Soo dat sijn snelle snelt' ont-rooft all' mijn ghenucht,

Die mijn Goddinne sou my tot minn's looningh gheven.

O ! tijdt, ô ! vlugghen tijdt, 'k wou dat ghy in de vlucht

V been ghebroken hadt, en ievers manck ghebleven.