Brusselschen Blom-hof van Cupido
(1641)–Willem van der Borcht–
Auteursrechtvrij
[pagina 157]
| |
 | |
[pagina 158]
| |
Van het goedt, ô lieve soet,
Wiens feyl my sterven doet.
Ghy ded' sekers op een' keer
My een onverdiende eer',
Als ghy my wel open seyd'
Dat ghy my uw' gunst bereyd',
Midts dat ick wel diep en rondt
V jongh herte hadd' door-wondt,
Soo seyd' ghy: uw' lodd'righ' oogh
Somtijdts dalend' van om-hoogh,
Doet met eenen fellen brandt
My ontvoncken 't inghewant,
En dan light het krachtigh vier
(Als het door mijn lichaem swier')
Som' en teirt aen 't jeughdigh hert',
't Welck in my soo lieve smert'
Koestert, dat my hert' en sinn'
Als versmachten in de minn'.
Dat was, Lief, een troostigh woordt,
Maer de daet brenght anders voordt:
Want doen Mopsus met een' groet
V lest plomp'lijck hadd' ontmoet,
Hebt hem, met een heusche spraeck,
Eerst ghekust de gladde kaeck,
En gheboden goeden dagh,
En met eenen krielen lach
Hem wel opentlijck gheseydt,
Wat u aen het herte leydt.
Grimmende stondt ick aen d' zy
Doen ick hoorde u ghevry,
Want my groeydde met den nijdt
In het hert' een harde spijt,
Midts ick schreppe op het goedt
Dat ghy aen den plompaert doet,
En daer ick soo kreunend' hondt'
Mijmerde ick binnen 's mondt:
| |
[pagina 159]
| |
Sal den blutten in gheswarm
Noch ontgorden met den arm
Soo een lieffelijcke meyt ?
Hoe komt dat sy niet en seydt
(Peysde ick) dat sijn ghesoen,
Dat sijn onvermaeck'lijck doen
Haer te grof en moe'lijck is ?
Ach ! 't is seker en ghewis,
(Sprack ick) dat sy maer ghemomt
By my van haer hitte romt.
Dwael ick niet ? spreeckt nu eens uyt
Dit scherp vonnis ten besluyt,
Oft wilt ghy, soo haest het daeght,
Voor Cupido zijn ghevraeght,
In de vier-schaer zijn gheset ?
Waer dat ghy sijn strenghe wet,
En het pit sijns heete roed',
En waer mede hy soo gloed'
Sijnen koker, met sijn' boogh
Sult sien ligghen voor uw' oogh',
Waer hy voor gherechte straf
Vwen trots sal ghees'len af.
Dan suldy my met ootmoedt
Mischien vallen voor den voet,
Maer vreest dan, dat 't uwerleet
't Selve moght wesen bereedt,
En dat mijn af-keerigh' oogh
(Schoon uw' wanghen zijn ondroogh)
Met een' onbewoghen sin
Weyghere de soete min,
En het flonckerighe vier
Ontsegghe het sacht quartier
In mijn borst' en inghewant:
Al sou dan den heeten brandt
't Merghel van uw' lieve beên,
Teiren, en te niet verkneên
| |
[pagina 160]
| |
All' uw' soete aerdigheydt,
Paelt dan uw' ael-waerdigheydt;
Eer een' wel-verdienden loon
Dan uw' straffe ziel' bekroon.
Laet den plomaert, neemt een' gast
Die maer op het minnen past,
Siet ghy niet hoe hem den ploegh
Beter als het minnen voegh' ?
En dat ick van kindtsche dagh
Venus aen het herte lagh,
Aen vviêns honich-volle borst'
Ick soo sleste mijnen dorst,
Dat tot heên het peyligh nat
My noch in de nieren sat,
Soo dat my gansch lijf en sinn'
Niet en zijn als tot de minn'.
Hoe sou doch den plompen block
Soo ontploeyen uvven rock,
Als uvv' aerdigheydt vereyst ?
Ey ! ick dvvael, vvat dat ghy peyst,
Weet ghy niet mijn dvvaes verstandt,
Dat sy sulck'-een' is ghekant,
Die met onbeleefde daet
In des liefdens lust-hof gaet ?
Sy is soet en aerdighlijck,
Liefde lieft maer haers-ghelijck,
Die niet sloefs en is van aerdt
Seld' is met een' sloef ghepaert.
Ey ! verjaeght u droef ghedacht
Met uvv' fluyt, tot dat den nacht
En den teecken-dragher vvijckt.
Siet ghy niet hoe ginder kijckt
Den betraenden dagheraet,
Die van haren man op-staet,
En hoe Luna van ons' baen
Dreyght vveêr onder ons te gaen.
| |
[pagina 161]
| |
Speelt dan, speelt dan een lof-liet
Op u dun-ghesneden riet,
Speelt ter eeren van uvv' bruydt,
Die misschien ter stallen uyt
Met haer vee komt naer dit landt,
Om te weyden langhs een' kant,
Daer den tymoes versch en soet
Aen het vee veel deughden doet.
't Vervolgh van den Rijmer. Hy svveegh, en met bly gheluyt
Songh dit lietjen op sijn fluyt.
|
|