|
| |
Den bedroghen Cupido.
HOort vrindt een woordt eer ghy mijn' boeck nu uyt-ghelesen
Sult sluyten, en wilt noch een wat gheduldigh wesen,
Siet aen het beeldt dat hier bepaelt mijn bly-ghesangh,
Het beeldt dat ons verschrickt, en maeckt van moeden bangh.
Het beeldt, waer in men siet den Schutter, wiens wercken
Ick nu ghesonghen hebb', den Schutter wiens vlercken
| |
| |
| |
| |
Ick hebb' ghepresen, en gheroepen t'onser baet,
Den Schutter die hier weêr niet als te besigh staet,
Den Schutter die weêr-reckt sijn seld'-ontspannen pesen,
Weêr-kromt het taye hout, dat seld' magh ledigh wesen,
Belonckt misschien een' knecht, oft wel een slechte meyt
Voor desen onbewust, van liefdens bitterheydt;
Maer siet wie achter hem soo listigh komt gheslopen,
Soo stil bestappen komt, en soetjens naer-ghekropen.
Wat wil het beender-rif doch hebben van het kindt ?
't Wilt hem bedrieghen, die met listen hem bewint,
Want 't blinde Wicht meynt hier ghewoonelijcke branden
Met sijnen heeten schicht te drijven in de landen,
Maer, laes ! de sek're doodt beguyghelt soo den guyt,
Dat hy haer' swerten schicht schiet t'eender pese uyt.
Soo dat van eenen boogh en van een kracht uyt-vlieghen
Verscheyde pijlen, om de menschen te bedrieghen,
Tvvee pijlen, waer van d'een' een jeughdigh leven schenckt,
En d'ander' hulpeloos het jeughdigh leven krenckt.
| |
| |
Ghy staet een wijl' en draelt, en peyst: wat 's dit te segghen ?
Ey ! vrindt, staet noch wat stil, 'k sal 't klaer ghenoech uyt-legghen,
'k Sal 't schild'ren met de penn', en stellen in vertoogh,
Veel anders als 't hier staet ghetrocken voor uw' oogh:
Ghy die quamt al-te-mets een blomken uyt te lesen
Wt dit mijn Hofken, en hebt aen u Lief bewesen
Vw' smert', met dit by tijd' te schencken met een' sucht,
Oft somtijdts als de Bie, die door een open lucht
Haer honich-soetjens gaert op alder-leye blomen,
Hebt even hier oft daer wat honich uyt ghenomen;
(Want 'k hop' niet dat hier spinn' oft vuyle padd' sal zijn,
Die uyt mijn Hofken sal gaen suyghen haer venijn,)
Oft ghy die hier bespot de Rancken van het minnen,
En som-wijl' hier belacht de blommen in uw' sinnen
Die ons de Liefde schenckt: ghy seggh' ick, die oyt saeght
Wat kruyden dat mijn' Hof, wat blommen dat hy draeght,
Gheloof ick, sult met my alreed' ghenoech betuyghen,
Hoe dickmaels Liefde moet voor Doodes krachten buyghen,
| |
| |
Hoe dickmaels dat de Liefd' ghetreft heeft met haer' gloedt,
Daer sy ons voor de gunst het droevigh sterven voedt.
Wat komt niet in de minn', wat zijnder niet ghevallen,
Die d'on-vol-wassen vrucht doet van haer' stelen vallen ?
Hoe menich hupsch ghesel door liefde op-ghehist
Gaet uyt om vryen, die wel haest sijn hopen mist:
Vermidts en nijdigh quant, jalous van sijn betrachten,
Hem ievvers on-voorsiens gaet diefs-ghelijck verwachten,
En valt hem schielijck aen, en maeckt met d'eersten steeck
Dat sijn verliefde ziel' hem uyt de leden streeck.
Noch is het hier niet vast, dat ick wel wensch' te drucken
In 't diepste van ons hert', om soo eens uyt te rucken
De onbepeylde minn' tot geyle hoerery,
Die door een droever doodt veroorsaeckt veel ghely:
Is 't dickmaels niet gheschiedt, wee ! die het is ervaren,
Dat menigh frisch ghesel, in 't bloeyen van sijn jaren,
In 't vollen van sijn jeughdt hier door op korten tijdt,
(Men weet waer van, noch hoe,) sijn leven is ontglijdt,
| |
| |
Daer zijnder veel gheweest die met ghelijcke daghen
Met my het helle licht eerst aen den Hemel saghen,
Die door hun boevery, en onbehoorde min,
Gheschoven uyt ons oogh, zijn all' ten grave in.
Noch lest was my bekent een' jongh-man, schoon van leden,,
Bevalligh van manier, in alles seer besneden,
Wel-sprekende, beleeft, in alles soo volmaeckt,
Dat sijn by-wesentheydt een-ieder vreughdigh maeckt':
Maer 'k weet niet hoe het quam, een onghereghelt minnen
Nam hem eens t'seffens in, en roofde hem de sinnen,
Soo dat hy hem, eylaes ! tot wulpsigheydt begaf,
En soo sijn-selven stiet moet-willens in het graf:
Dit duerde korten tijdt, maer naer een weynigh daghen
Quam hy my te ghemoet, vervult met duysent plaghen,
Hy was ghelijck een scha', sijn in-ghevallen licht
Dat schoot vervaertheydt uyt, en gansch sijn aen-ghesicht
Dat was een schets vervult met alderley ellenden,
Ia soo, dat ick hem maer aen sijne kleed'ren kenden,
| |
| |
Soo gingh de traghe romp treck-beend'righ achter-straet
Een wijl', tot dat noch meer verarghert was het quaedt:
En naer de tweede maendt verstondt ick van sijn sterven,
Soo dat hy (als een blomm' gheresen) moest bederven:
Wanneer des Liefdens hitt' vermenght met Doodes schicht,
Hadd' dees, sijn lieve jeughdt, te vinnigh af-ghericht.
Ach ! jeughden, wilt hier door van hoerery wel vreêsen,
En laet dit kleyn verhael u voor een spieghel wesen,
En spieghelt sachtelijck, op dat soo droeve daet
In u-liên mis'lijck niet dit mijn gheschrijf bejaet,
En wilt doch (bidd' ick u) die treur'ghe pijlen schouwen,
Eer dat de bleecke Doodt uw' daden doet berouwen,
Want 't is ghenoech beproeft, dat selden Liefde schiet,
Daer niet de bleecke Doodt haer pijlen tusschen biet.
Dat dit selve in alle begheerten ende liefden tot verscheyden sonden gheschiedt, sullen dese naer-volghende schriften klarelijck betuyghen.
|
|
Auteursrechtvrij
