Jade, jaspis en de jitterbug. Wijsheid en schoonheid uit het leven van baron Van Stralen op rijm (onder pseudoniem Ton Ven)

[p. 65]

Ballade

Van Stralen had zijn ziel behouden,
kon dus van de aarde nog niet scheiden,
en vroeg aan zeekre Raad van Ouden
hem met een oorlof te verblijden.
Of wou men hem maar laten lijden?

Na lange onderhandeling
werd hem permissie toegestaan
voor nu en dan een wandeling
te middernacht bij volle maan
als hij de klok had horen slaan.

Zo zag hem soms de klokkenluider
des kerkhofs, meest op winternachten.
Die simpele hiernamaalsduider
werd eerst door peilloze gedachten
bestormd, en dat bij hele vrachten.

't Was daar een vaag gestippelde
wolk, - tot hij, langer niet ontzet,
een schim zag die leuk trippelde,
natuurgetrouw met lichte tred
van ijzren pootjes, en te bed.

[p. 66]

 

Het had op 't kerkhof bij koud maanlicht

 

wel iets om even aan te gapen,

 

maar op de duur gewende 't aanzicht.

 

Hij riep geen ‘Werda!’, geen ‘Te wapen!’

 

Hij bleef eenvoudig en ging slapen.