Diederik

II

‘Waar gaan we heen?’, vroeg Diederik aan het schaap, nadat ze een tijdje door de duisternis gewandeld hadden.

‘Dat weet ik niet’, zei het schaap, ‘in droomen en versjes weet je nooit precies waar je heen gaat en eigenlijk ken ik alleen den weg in droomen en versjes’.

Ze liepen dus maar door, tot ze bij een huisje kwamen.

‘Hier woont mijn vriendin Pianoteen’, zei het schaap, ‘ze zal nog wel wakker zijn, want ze denkt altijd veel na over muziek.’

Pianoteen was een wit wollen eendje, dat prachtig piano kon spelen. Ze had mooie platte voeten en als ze daarmee op de piano sloeg, kwam er een heel bijzonder geluid uit: boem! - altijd een heel ander geluid dan je verwacht had.

[p. 6]

Natuurlijk mocht Diederik bij haar slapen, als hij haar maar niet stoorde bij haar spel.

Diederik was doodmoe en erg koud van al dat loopen in het donker en in een oogenblik lag hij in diepen slaap. Natuurlijk droomde hij - wie zou na zoo'n nacht niet droomen - hij droomde van vage, witte monsters, die om hem heen zweefden. Plotseling at het eene monster het andere op en langzaam kwam het nu op Diederik aan. Het had oogen aan zijn voeten en telkens als het met een oog knipperde, zei het ‘Mèh’. Steeds nader kwam het.

Plotseling klonk een knal: ‘Boem!’ Het monster sprong...

‘Help’! gilde Diederik, ‘help, het Ontij’.

Toen begon alles te schudden, de heele wereld beefde en er kwam iets nats over zijn gezicht. Met een ruk was hij overeind en verbaasd staarde hij naar - een wit eendje, dat met zijn zwemvlies de haren uit zijn oogen streek.

‘Vond je het niet mooi’?, vroeg het eendje.

‘O, Pianoteen’, stotterde Diederik, ‘ben jij het?’

‘Ja’, zei Pianoteen, ‘het lukte prachtig, vind je niet? Ik hoop maar, dat ik het de volgende maal weer zoo mooi kan doen’.

‘Ik dacht’, zei Diederik, die begon te begrijpen, dat Pianoteen weer op de piano was gestapt toen hij droomde, ‘ik dacht, dat het “het Ontij” was’.

‘Neen’, zei Pianoteen, ‘zoo noem ik het niet. Ik denk dat ik het het lied van het Avondviooltje noem’.

Toen sliep Diederik weer in en hij droomde van viooltjes die BOEM zeiden, en van schaapjes, die op zwemvliezen liepen en brieven rondbrachten. Hij voelde zich erg ongelukkig toen hij 's morgens wakker werd en nog ongelukkiger toen hij bemerkte,



dat Pianoteen verdwenen was en hij bedacht dat hij den weg kwijt was. Daarom trok hij maar weer zijn postbode jasje aan en ging naar buiten.

[p. 7]