Het prieelken der gheestelyker wellusten

[p. 156]

Ter eeren vander blyschap van Onser Liever Vrouwen opden Paesschdach

Laet ons nu inden Heere blijde wesen,
Met Maria zijn lief moeder bemint,
Die als heden heeft gesien verresen
Jesum haren beminden sone ende kint,
Die hem was vertoonende zijnder moedere
Seer glorieuselijck blinckende ende claer,
Wesende haeren Schepper ende behoedere
Soo droech hij sorge voor haer voorwaer.
Ghelijck hij haer niet en hadde vergeten,
Doen hij haer onder zijn Cruyce zach staen,
Soo heeft hij haer oock ierst laeten weten,
Dat hij vander doot was opgestaen,
Overdinckt met blijschap mijn uutvercoren
Wat vreucht doen hadde die maget fyn,
Siende haeren sone uut haer gheboren
Nu verresen ende ontslagen van alle pijn.
Te voren hadden zij zyn lichaem vol deuchden
Met plompe naegelen zien aent cruyce slaen,
Ende nu sach zij hem in dusentich vreuchden
Blinckende als die Sonne voor haer staen,
Omdat zij hem hadde geweest ghetrouwe
In zijn lijden, als hij storte zijn bloet,
Soo waest redene dat zij dierste wesen souwe
Te smaecken die vruchten zijnder verrijsenissen zoet.
Soo sullen oock al die naemaels willen smaeken
Die zoeticheyt ende blijschap des Heeren,
Moeten ierst dat nootken kraecken
Vanden Cruyce, ende hier sterven leeren.

Och sprack die bruyt inder Cantyken
Tot heuren Bruydegom zeer minnelyck en goet,
Myn herte docht my van liefden beswycken,
Hoorende u stemme myn lief zeer zoet.
Hoe moeste Maria oock iubileren

[p. 157]

 

In haer herte in dien blyden dach.

 

Haeren gheest moest wel triumpheren,

 

Doen zy Jesum haeren lieven sone sach,

 

Godt ende mensche nu zynde verresen

 

Van die schandelycke onnoosele bitter doot,

 

Overdinkende die zaelige vruchten ghepresen,

 

Die souden spruyten uut zyn lyden groot,

 

Zy contempleerden in zijn heylige vyff wonden,

 

Die blinckende waeren root als een robyn.

 

Hoe was haer ziele doen verslonden

 

In de liefde van Jesus haeren sone fyn.

 

Sy aensach door haer geloove sterck,

 

Want zy was vol van contemplacien,

 

Dat door zyn doot ende heylich werck

 

Soo menigen sondaer soude comen tot gracien,

 

Ende dat des Vaders gramschap en thoren

 

Nu was ghepaeit ende nedergeleyt.

 

Ende dat het schaepken datter was verloren

 

Hadde vercregen genaede ende bermherticheyt,

 

Den hemel die was nu ontsloten,

 

Die soo menich iaer hadde toegestaen,

 

Door haers kints bloet bijden Joden vergoten

 

Hij nu was teenemael open ghedaen.

 

 

 

AMEN.

[p. 158]

Cantic. II

Och Coninghinne des hemels wilt u verblijden,
Want allen u traenen zijn nu afgedwaen
Den winter van uus kints bitter lijden
Is ghepasseert ende voorbij gegaen.
Die stormen en regenen geresen
Sijn over door zyns doots ghewelt.
Den zomer is comen, hij is verresen,
Die bloemkens staen in onse landen int velt,
Daeromme sprack den Bruydegom verheven
Tot zijnder Bruyt met stemmen zoet/
Compt mijn schoone, ick sal u te smaeken geven
Die vruchten van mijnder verrijssenisse goet.
Compt mijn vrindinne mijn duyve,
Die in die steengaeten hebt ghewoont.
Ghij sult nu proeven die zoete druyve,
In mijn glorie suldi worden ghecroont.
O suyver maeget weest ons ghedachtich
Bij uwen sone nu zijnde in alle glorien,
Bidt voor ons dat zijn lyden crachtich
Niet en scheyde uut onser memorien
Op dat wy in dese benaude tyden
Mogen vercrygen zyn Goddelycke gracie
Dat wy mogen vromelyck stryden
Tegen onse vyanden in alle temptatien.
O heylige moeder ende maecht gepresen
Tot uwer eeren heb ick dit ghedicht,
In die ure mijns doots wilt dan bij mij wesen
Met uwen gebeden mij dan verlicht.