Het spiegeltje

Hoofdstuk XXI

NICO VOELDE ZICH IN DEZE PERIODE DOOD-ongelukkig. Zwoegend voor dragelijke cijfers tegen de groote vacantie, verloor hij zijn plezier in alles. Zijn schoolwerk verfoeide hij, en zijn muziek was hem, nu hij niet studeeren mocht en slecht speelde op les, meer een kwelling dan een genot. Fré deed voor hem wat ze kon, ze maakte al zijn werk met hem, sloot zich uren met hem op om hem zijn lessen in te pompen: en de eenige belooning was, dat hij al zijn grieven tegen haar luchtte, het eene

[p. 142]

verwijt van zijn dadelijk zich verongelijkt voelende ziel op het andere stapelde. Tot het bij Fré eindigde in een huilbui, en Marianne tusschen beiden kwam.

Voor Koen trachtte Marianne het zooveel mogelijk te verbloemen, maar op een dag hoorde hij hoe Nico tegen Fré uitvoer, en met barsche woorden zette hij den jongen terecht, stuurde hem naar boven.

‘Waarom was hij zoo tegen je?’ vroeg hij Fré in een verontwaardigd medelijden om die zoo slecht beloonde trouw.

Ze kon nooit velen als er iemand tusschen haar en Niek kwam.

‘'t Is allemaal alleen, omdat u hem niet laat spelen,’ barstte ze uit. ‘Omdat u hem dat verbiedt - 't is uw schuld!’

Hij werd rood van drift, - in een gekrenktheid ook dat ze hem zoo misverstond, en onverdiend brak over Fré zijn toorn los.

Maar ze was door het dolle heen, luisterde naar niets. En opeens liep hij weg.

Marianne zag hem gaan - haar hart kromp. Ze kon, o ze kòn hem niet zóó zien tegenover de kinderen. Evenmin als Lize, maar... ànders. Zij kon het niet velen om hèm, omdat zij wist hoe zijn drift, zijn schijnbare hardheid altijd uiting waren van innerlijke pijn, zoo hevig in zijn snelbezeerde gevoelige ziel, dat die zich uiten moèst.

Onhandig nog en onbeholpen, hen niet genoeg kennend in hun eigenaardigheden, had zij den laatsten tijd herhaaldelijk getracht ongerechtigheden bij de kinderen te ondervangen en te voorkomen, om den vader te sparen. Het lukte niet altijd. Het was of een instinct den kinderen deed beseffen, dat waar zij hielp, het niet in de eerste plaats was om hunnentwille. En liever dan naar Marianne, hoewel die verstandiger hielp, gingen zij naar moeder. Die was altijd met hen geweest, zelf een ondeugend kind temidden van de kinderen - onverstandig den storm opjagend inplaats van dien te bezweren, maar onbezweken aan hùn zij.

's Middags, toen Koen en Marianne na de koffie een oogenblik alleen waren, zei hij plotseling:

‘Hadt je dat ooit gedacht? Dat iemand zóó tegenover zijn kinderen kon staan als ik? Nu - zoo ver brengt een kind van dertien jaar je - heb ik Fré geschreven. Dan zal ik 't zóó probeeren. We kunnen nu eenmaal niet praten samen - 't is of zij en ik ieder een andere taal spreken.’

Het bloed vloog naar haar gezicht; haar oogen vol en warm zagen hem aan.

‘Oh,’ zei ze, ‘je moet niet denken, dat ze niet van je

[p. 143]

houden - dàt is 't niet. Ze begrijpen alleen niet, dat je het doet uit zorg en liefde - daar zijn ze nog te jong voor.’

Hij keek haar snel aan - toen voor zich.

Was dat - Marianne? die hij altijd zoo ver van zich gedacht had, levend in een sfeer die met de zijne niets te maken had?

Dit was, wat hij in zijn heele huwelijksleven nog nooit van Lize gehad had; begrip - denken om hèm.

Hij kon 't niet verwerken. Zijn stugge moeilijke wantrouwende aard ook kon het niet dadelijk aanvaarden. En hij ging zwijgend den tuin in.

Fré was niet meer te voorschijn gekomen. Toen het stil in huis was, ging Marianne naar boven. Voorzichtig duwde zij de deur van Fré's kamertje open - trok meteen weer terug.

Aan tafel over den brief, zat Fré te snikken.

Dien ganschen dag en den volgenden zag Marianne hoe het kind vocht om met zichzelf tot klaarheid te komen. Ze kòn niet laten voor Nico te strijden, en haar gevoelig hart was getroffen door haar vaders woorden. Met niemand praatte ze over den brief, dien ze geen oogenblik uit haar zak had gehad sinds ze hem kreeg.

Maar den tweeden dag zag Marianne Fré binnenkomen, terwijl Koen alleen in de waranda zat.

Zij zag hoe een oogenblik het kind, bleekgeworden, aarzelde, toen op hem toevloog, zijn hand greep - en zij hoorde tusschen Fré's snikken van berouw zijn troostenden kus...

‘Juffrouw - is er geen melk meer voor mevrouw?’ Ze schrikte op. Ze wist nu opeens, dat voor den tweeden keer Barta gevraagd had. En alsof zij op een misdaad zich betrapt voelde, ontweek haar onzekere blik Barta's vijandige oogen, terwijl zij machinaal naar de kast liep.

Dien avond, toen zij met Koen alleen was, zei hij:

‘Hoe moet 't nu met dien jongen!’

‘Praat eens met hem,’ smeekte ze. ‘Zeg 't dan eens, wat je toch wèl schrijven kunt.’

Hij zat stil - zijn hand vast gesloten.

‘Ja,’ ging ze door, warm-hartstochtelijk, ‘ze begrijpen je niet, omdat je je altijd inhoudt - je niet geeft zooals je bent. Dat kan je van een kind ook niet eischen. Maar ze houden zóó van je, dat als je maar eens even uit je stroefheid komt, je ze ineens ook weer hèbt - dat zie je aan Fré.

[p. 144]

En 't is bij Nico geen onwil - zijn liefde voor de muziek is zoo groot, dat hij iederen tegenstand voelt als een persoonlijke krenking.’

Ze zag zijn gezicht betrekken.

‘Wat denk je nu ineens?’ onderbrak zij zich.

‘Ik denk, dat jij dat begrijpt, maar ik niet,’ zei hij stug. ‘Ik - die dingen zijn mij nu eenmaal vreemd.’

Ze stond naast hem, zag op hem neer.

‘Alles van mij is hem vreemd,’ dacht ze.

‘Ik had je nog over iets willen spreken, maar 't kan even goed op een anderen avond - als je nu moe bent...’

‘Dòe ik alsof ik moe ben?’ vroeg ze geprikkeld.

‘Neen - alsof je geen lust hebt de conversatie verder voort te zetten. Ik hoop dat ik uwe majesteit niet beleedig met mijn belangstelling?’

‘Volstrekt niet.’

‘Ik ben je zwager, moet je denken.’

‘Dat heb ik al méér gedacht ja.’

‘En een ouwe kerel.’

‘Dat is waar.’

Hij keek haar aan.

‘Je hoeft 't niet in alles zoo roerend met me ééns te zijn.’

Ze lachte voluit, haar helderen jongen lach.

‘Ik ga naar bed - ik schijn hier toch geen goed te kunnen doen.’

‘Neen.’ Hij keek naar haar hand, die ze hem niet toestak.

‘Goedenacht.’

Licht sloop Marianne de trappen op, naar haar kamer. 't Was te laat geworden om Gerard nog te antwoorden op zijn laatsten brief - moeizaam las zij dien nog eens over. Met Pinkster hoopte hij te komen - zouden ze eindelijk weer eens ouderwetsche dagen hebben.

Zij had een innerlijken fellen schok, alsof iets haar zei in haar diepste, zekerste weten: dat het oude nooit terug zou komen...

Meteen verzwond het, had haar verstand het verdrongen - en terwijl ze haar haren borstelde, dacht ze: ‘met Pinkster - ja - ze konden misschien samen naar buiten gaan, als Lies dan wat opgeknapt was - ze mocht wel eens voor haar zomerjapon gaan zorgen...’

Ze stond peinzend stil, haar lenige vingers spelend met haar vlecht. En toen, terwijl zij keek naar haar hand, moest zij denken hoe die, blank en klein naast Koen op tafel had gelegen en hoe hij die had làten liggen.