Het spiegeltje

[p. 185]

Hoofdstuk XXX

AAN HET ONTBIJT WAS ZIJ DEN VOLGENDEN morgen zoo bleek, maar tegelijk zoo rustig, als een herfstlucht helder en schoon na donkeren stormnacht. Er was een bizondere teederheid in de neiging van haar hoofd naar Jeannetje, een gratie in ieder gebaar van haar smalle blanke hand, alsof een hoogere wijding alles in haar veredelde en verlichtte; maar Koen opziende bij een woord van haar diepe stille stem, zag een groef langs haar mond, alsof een lijden over haat gelaat was gegaan en er zijn spoor in gegrift had.

Schuw en plotseling als een opgejaagde vogel die telkens wederkeerde, streek door zijn geest de gedachte welke hij niet aandurfde, wijl ze hem meesleurde naar ongekende, wondere verschieten, en die hij tegelijk niet loslaten kon, omdat hij dan zich voelde storten als in een bodemloozen afgrond. De gedachte, die martelend en verrukkend tevens was: hoop en vrees tegelijk.

‘Leed zij, Marianne, ook? Zag zij op tegerj het einde als... hij? Maar dàn was er, bestond er het andere, waartegen hij zoo lang al zich weerde, dat hem de rust van zijn werk, de rust van zijn dagen en nachten ontroofde in een onzekerheid, die zaligheid en kwelling was geworden.

Hij keek haar aan, en een redelooze toorn vloog in hem op tegen haar. ‘Hij geloofde - neen, hij geloofde het niet! Zooals zij daar nu zat te lachen en gekheid te maken met de kinderen. Vrouwen waren allen gelijk - onbetrouwbaar in hun veranderlijkheid als zeeschuim, en zélf werd je door zoo'n gril uit je evenwicht getrokken. Het vulde je kop, terwijl je waarachtig al je hersenen wel bij mekaar mocht houden.’

Hij dacht nu opeens aan den kleinen Biggel, die op kantoor weer geknoeid en gelogen had, en dien hij onderhanden moest nemen - en hij schoof met een ruk zijn stoel achteruit, liep zonder een woord de kamer uit, de gang in, naar kantoor. En riep er den boosdoener bij zich, die hoewel zenuwachtig krimpend onder zijn strengheid, toch zelfs in dit moment met onuitroeibare behendigheid nieuwe leugens vond, ze herriep, zich verwarde, zich opnieuw bezwaarde, terwijl jammerlijk de tranen langs zijn boefjes-gezicht dropen. Koen stuurde hem eindelijk weg met het vernietigend slot-effect: hij wilde hem niet op kantoor houden.

[p. 186]

Hij vergat voor een poos 't geval, totaal zijn aandacht ingenomen door een rumoerige erfeniskwestie van een groote ruziënde familie, waaronder hij met moeite orde hield, tot hij, een oogenblik alleen, werd opgeschrikt door een luid misbaar in de gang. Marianne en hij, tegelijk toegesneld, vonden er op de trap naar het achterkantoor Jeannetje, tranen-overstroomd, in één hand een half versmolten peerdrups, in de andere het zakdoekje, waarmee ze onophoudelijk het onoogelijk gezicht van den jongen Biggel afdroogde.

‘Wat doen jullie hier?’ viel Koen uit, in één toorn de beiden omvattend, en hij trok het snikkende kind af van den jongen, dien hij met een ‘marsch jij, naar boven!’ de trap opjoeg.

‘En jij?’ ging hij voort op een toon, dien hij nog nooit tegen zijn lieveling had aangeslagen, in de ergernis der herinnering hoe het kind dien miserabelen jongen stond te liefkoozen.

‘Om - dat - Willy - weg - moet...’ kwam er, onverstaanbaar door snikken.

Hij bedaarde, half wrevel, half geroerd, en tilde haar op.

‘Nou, huil maar niet zoo, ik ben niet meer boos, maar je mag niet ieder oogenblik naar 't achterkantoor loopen - hier, stil, geef me maar een zoen. Wel allemachtig!’ viel hij zichzelf in de rede, ‘wat heb ik in mijn baard?!’

Hij zette 't kind neer, - tegelijk begon Marianne te lachen.

‘Een peerdrups!’

Hij vloekte. - ‘Die beroerde jongen! Ga je handen wasschen!’ viel hij opnieuw uit tegen Jeannetje, die nu het onheil niet meer overziende, wegholde.

Koen's blik ontmoette dien van Marianne; zij kon zich niet meer goedhouden, lachte voluit.

‘Hoe krijg ik die kleverige vuiligheid weg - er komen dadelijk menschen.’

‘Wacht, aan 't fonteintje beneden, ik heb warm water.’ Ze ging hem vlug voor, schonk warm water voor hem in en reikte hem een schoonen handdoek - toen, terwijl hij zich waschte, wendde zij plots zich af in een beklemmende schuwheid.

Hij merkte het op - een zachte trek kwam in zijn gezicht, onwillekeurig eerde hij haar om dezen schroom. En het ontwrichtte zijn ganschen toorn om dezen storm in een glas water.

‘De twee boosdoeners gevlogen! Ga ons poppetje maar gauw troosten,’ glimlachte hij.

[p. 187]

‘Je doet den jongen toch niet weg?’ vroeg ze zacht, wetend dat hij er spijt van zou hebben.

‘Neen,’ zei hij wegloopend, zijn schouders opschokkend met 't half verlegen gebaar dat zij zoo goed kende.

--------------

Met het gevluchte Jeannetje troostend op haar schoot, voelde Marianne alles van den nacht in zich verglijden, wist zij alleen opnieuw zich opgenomen en ondergaand in dit leven, voor 't oogenblik nog het hare. Wat daar buiten lag verschoof zij buiten haar denken.