Het spiegeltje

Hoofdstuk XLI

OM DE GEZONDHEID VAN DEN HEER ROSKE zou Jeanne's bruiloft heel beknopt en stil worden gevierd. Even met de beide getuigen, vader en een broer van Van Wege, naar 't Stadhuis rijden - vader had erop gestaan getuige te zijn - en daarna een dejeuner voor de allernaaste familieleden aan huis.

Jeanne had alleen als rede genoemd: vader, die geen drukte verdragen kon; maar haar hart vreesde voor Marianne, wier eigen bruiloft te zelfder tijd geweest moest zijn - die met een hardnekkige belangstelling, welke Jeanne meer beangstte dan genoegen deed, opging in háár belangen.

Nog eens in deze dagen, vóór zij het verlaten ging, hield het oude thuis Jeanne met duizend groote en kleine zorgen gevangen. Zij had het gevoel alsof zij vader en Marianne beiden als onmondige kinderen achterliet; en de eindelijke vervulling van het lang begeeren vermocht haar in deze laatste uren slechts te lijken een egoïst toegeven aan eigen wenschen.

En zooals zij altijd haar vader gediend had in geduld en liefde, grooter dan zij zelf wist - zoo was haar bede om vergiffenis waarmee ze bij hem neerknielde den laatsten avond, getuigenis van die on-doorvoelde opoffering. En tòt het oogenblik dat zij naar het stadhuis zou rijden, bleef haar zorg over dezen ganschen laatsten dag gaan.

Een koorts hield Marianne op. Dien morgen in Jeanne's armen, onder Jeanne's blikken, wist zij slechts dit:

Koen, die mee zou aanzitten - enkele uren dat zij beiden, zij het ook onder vreemden, te zamen zouden zijn.

Jeanne, de plaatsen schikkend, had haar gevraagd: of Marianne goed vond naast den bruidegom, aan den anderen kant de broer van Van Wege - Koen tegenover haar...

Zij had geknikt - had slechts één ding snel berekend: Lize zat aan haàr kant.

In de voorsuite verwachtte het kleine gezelschap pratend en vroolijk den terugkeer van het jonge paar.

[p. 250]

Koen kwam het laatst van allen, en een nevel waasde voor Marianne's oogen, toen zij hem eindelijk, na allen begroet te hebben, naast haar zag komen.

‘Ik heb je nog niet weer gezien, na dien dag,’ zei hij zacht.

Ze had geen geluid; ze onderging de weelde van zijn stem, zijn nabijheid.

‘Rick is veel bij je, hè?’ ging hij voort; ‘daar ben ik je heel dankbaar voor, want ik - ikzelf - 't gaat niet.’

‘Dat komt, doordat ik zooveel verder van hem afsta,’ vond ze onmiddellijk. ‘Jouw verdriet, en zijn besef van dat verdriet, staan tusschen jullie. Tegenover mij voelt hij zich vrij.’

Hij zweeg, maar hij hield het vast.

‘Zijn besef van jouw verdriet.’ Zou dat toch waar zijn? Zij, Marianne, voelde de dingen altijd zoo juist en scherp.

‘Als er maar eens iets van hem uitging,’ zei hij bitter en ongeduldig.

‘Oh,’ dacht zij, terwijl ze als door een nevel de tafel zich reien zag, ‘hem dàt weer te kunnen geven - 't geloof in den jongen, dat hij niet missen kan.’

Van Wege, de vroolijke bruidegom, vroeg haar iets - ze had het niet verstaan - maar ze verwon zich meteen, begon een gesprek.

‘Dáár - aan den overkant Koen...’ Ze knikte naar Jeanne, wier gezichtje één ernstige bede was dat alles goed zou mogen gaan zonder haar - de oogen dwalend van Marianne naar vader, dan de kamers rond...

En Marianne moest denken aan den middag toen Gerard onverwacht gekomen was - en Koen ook tegenover haar gezeten had - toastend op hun geluk - en een smart deed haar een seconde de oogen sluiten.

Aan den overkant der tafel praatte Koen met de zuster van Van Wege. Hij was een geestig causeur als hij wilde, en Marianne, terwijl zij de oogen van het blonde meisje geboeid naar hem zag opgeslagen, dacht hoe toch een man makkelijker dan een vrouw een groot leed doorleefde. Dit voelde zij zelfs nu aan de moeite die zij had, haar gedachte te bepalen bij een gewoon gesprek.

Twee plaatsen van haar af klonk Lize's lach telkens op. Zij was jeugdig en bloeiend, - zij leek de jongste van de drie zusters.

‘Het leven ging opeens ook zoo licht. Koen was makkelijk in huis - en lief...’ Zij boog zich voorover, zocht met de oogen Marianne, half onderzoekend, triomfeerend.

[p. 251]

‘Marianne was stil en bleek, dat stond haar nooit goed’ - en haar lachende mond vond een rap weerwoord op een grap van Van Wege.

Koen hield een korten toast; hij sprak kort en stroef, maar zijn handdruk aan Jeanne, zijn blik maakten het goed. Een smart was hem dit heele feestmaal - hij moest bedenken, hoe hij haar, die daar ook als bruid of als vrouw had kunnen zitten, het geluk had ontroofd, zonder haar iets te kunnen weergeven. Het leven had hen beiden geroepen voor wat het zwaarst bij hen woog. Maar zij, de teedere, heftig-voelende vrouw bleef de eenzaamste...

Zijn oogen waren vochtig toen hij ze tot haar hief, en hij zag haar heele gezicht een oogenblik tot hem uitgaan in één opbioeiïng - één hartstochtelijk beroep ondanks alle bewust verweer.