Praeludiën

[p. 1]

[De zon is tusschen de wolken zoo zilver]

DE ZON is tusschen de wolken zoo zilver;
Van voorjaarsregen hangt zwaar mijn hart:
In neigende kelk gaat stadigstil vervlieten van droppen als vloeibre smart.

In 't hel meer van de zilverdoorschenen
Geurendoorvochte, trillende lucht
Regendauwdroppen als eigen weenen,
Hemelkoel en hartebevrucht.

Zacht met ons mede de mindrende mijlen
Leidt ons der waatren vochtschallende zang;
Donkere schrik gaan vogels van zeilen
Over ons hoofden in ruischenden gang.

[p. 2]

 

Vogelen kwettren hun blijde krakeelen;

 

Ver in de diepten der bottende boomen

 

Bouwt zich de Morgen verlichte prieelen,

 

Lokkend en noodend als opene droomen...

 

 

 

Hart, van de vallende, volle, zware

 

Droppen die weenen éen voor éen,

 

Moet gij den schoonste' in uw krimpende blâren

 

Redden, tot nacht en gij zijt alleen.

 

 

 

Dat in een kus der mane bevroren

 

U blijve juweel van lente en jeugd,

 

Voor komende kroon vreugde verkoren,

 

Kristalgevangen, levendoorvleugd.