Praeludiën

[p. 22]

[In hooge bergestilte]

IN HOOGE BERGESTILTE
Praten de jonge blijde beken
Door lichte lommermildte
Uit koele keel van steile kreken.

Iedere kloof heeft eigen
Water met eigen stem;
Het water daalt, de stemmen stijgen:
Woorden die vloeien zonder klem.

Soms heldert éen toon door 't egale fluistren:
Eén bloem, die geurt te blozen

[p. 23]

 

In tuil van reukelooze, -

 

Al beken luistren.

 

 

 

Zoo is het, dat een ziel in nacht hoort

 

Ziel fluisteren voorbij;

 

Onder veel donkervluchtig woordgevlei

 

Wisslen zij klaar heur gulden wachtwoord.

 

 

 

Want beken al ontmoeten

 

Elkaêr in 't diepe dal;

 

De vreugdbegeerte naar wat komen zal

 

Trilt door elks blijonstuimig moeten.

 

 

 

Na wilder kussen vol verzaden,

 

Waar beddingen tot peinzen zich verdiepen,

 

Zal uit de rustbevruchte zaden, -

 

Herinneringen, die lang sliepen,

 

Aan koele lippen die elkander riepen, -

 

Rijzen blankbloeiende genade

 

Van bloem en bladen,

 

En met haar glanzewiegelplekken

 

Den spiegel dekken.

[p. 24]

 

Als zielen twee, wier hopen lang verjaarde,

 

Die werelds wisselschijn verblindde,

 

In 't stille licht van goddelijke gaarde

 

Elkaêr hervinden:

 

Heur liefde houdt het teêr aroom

 

Van langgeleden aardschen droom,

 

Den geur van ouden wijn dien men als jong man klaarde.