Praeludiën

[p. 25]

[Uren laat en later]

UREN LAAT EN LATER
Streken al heur lichte wimpelen
Aan donkre hemelreede;
In nachtstaal water
Slijpt manestraal de riemerimpelen
Tot zilverfijne sneden.

Wij midden in 't hart der
Sterrendubble, spiegelbare
Nacht te zweven:
In helzwart zwarter
Raadselstippen niet te klaren
Tusschen dood en leven.

[p. 26]

 

Ver in nevenwereld

 

Uit hun overbergschen krater

 

Bliksems schampen;

 

Even puinversterrelt

 

Nachtwand in dat lichtgeklater

 

Aan der kimmen klampen....

 

 

 

Heb ik niet uw oogen

 

En al Gods andre vaste sterren

 

Eeuwig en bij me?

 

Wat dan ontcijfren pogen

 

Bij schijn zoo wankel en zoo verre

 

Die licht te zwijmen?

 

 

 

Kan onderwijlen

 

Niet ieder oogenblik

 

Over de helling

 

Wind ons beijlen,

 

Doods enkele oogenschrik

 

In plotse zwelling?

[p. 27]

 

Ja, indien viel nu

 

In opperst onweêren

 

Gods waarheid te breken,

 

Wat bleef, o ziel, u

 

Dan in verschrikte veêren

 

Oogen versteken?

 

 

 

Ach, het is al om 't even;

 

Zoo licht, zoo heilig

 

Drijft over nachtwater

 

Ons innigst leven, -

 

En dood lijkt diep en veilig

 

Nu of later.

 

 

 

Maar o tusschen dood en leven

 

In nachts diepen tooverzang

 

Naar liefst behoeven

 

Klaar te verzweven

 

Zonder den overgang

 

Bitter te proeven!