Praeludiën

[p. 75]

[Uit goddlijken gedulde]

UIT GODDLIJKEN gedulde,
Die geeft en nimmer armer wordt,
Wil gracelijk verschulden
Dit schaambekend tekort:

Dat in de schaduwlooze hallen
Van 't zilverenomzuilde huis
Naar echo van smarts dorre-blaêrgeruisch
Mijn schuifelschuwe voeten vallen;

Dat maar door mat-albasten wanden,
Waarin zij zelf zich heeft gemuurd,
Van oogen dof en bleeke handen
Ziel haar verrukking vuurt;

[p. 76]

 

Dat stem, haar eenig goed, die zingt te spreken,

 

In 't slanke streven van den gulden toon

 

Naar donkren barst voelt snikkend overbreken

 

Heur broze schoon...

 

 

 

Ik kwam door verre schemerlanden,

 

Door diepe dalen bladerdicht,

 

Zag jarenlang als wanklen nachtschijn branden

 

Dit groot en zuiver licht.

 

 

 

Ik kwam door blinden mist getogen,

 

En dikwijls brak de stralen draad

 

Die veilig vanuit minnende oogen

 

Mijn voeten had gepaad.

 

 

 

De liedren die ik onbegrepen leerde

 

Eer hart zijn eigen tonen vond,

 

Waren van u niet; als ze in nachtangst keerden,

 

Proefde ik hen bitter in mijn mond.

[p. 77]

 

Ik zag de wereldlenten rood van purpren lusten

 

En zomers zwaar van éenjaarsch ooft,

 

De winters onder wier sneeuwen berusten

 

Al korte brand lag uitgedoofd.

 

 

 

Als over wijde waatren fluisterwoordde

 

Uw verre profetie,

 

Verbruiste in naë branding voor ik hoorde,

 

De gave melodie.

 

 

 

Het stille hart waaraan mijn dorst zich eerst verzaadde

 

En dat u zeker wist,

 

Dacht beter u, in zoetbezonnen list,

 

Haar kind niet te verraden.

 

 

 

Zoo sta ik voor u arm-in-rijkdom als het liedrenzware

 

Hart van het schijnverweesde kind

 

Dat wel zijn moeder in de late donkre jaren,

 

Maar de open jeugdstem nooit hervindt.