Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 19]

Elfde strofe

Wij hebben nooit uw bonten dans gestoord:
wij spelen enkel met wie tot ons komt.
En ons geheim is een van woorden niet,
maar van lang zwijgen; enkelen van u,
die heel den dag de koelheid onzer handen
gevangen hielden tot door d'avonddauw
de witte sterren glansden op de lucht,
bespiedden diep in bedding onzer oogen
van vreemd geluk het fijn en sterrlend goud.
Want wij zijn andren. Of de zomerzon
ons trekken dekt met haar doorschijnend brons,
het aangezicht van onze zielen bleef
een onaantastbre goddelijke bleekheid.
Want duizend dooden zijn wij u ontstorven,
en duizend pijnen hebben ons herboren
tot schaduwloozen zilvergaven ernst
en dezen glimlach die van lach en tranen
de niet oplosbare verbinding werd.