Strofen en andere verzen uit de nalatenschap van Andries de Hoghe

[p. 29]

Achttiende strofe

Niet langer zal ik hier een vreemdling zijn,
maar eindlijk woning maken in dit land
waar Gods beloofde schoonheid opging als een ster
en daalde in vuren regen; en mijn mond
at van der aarde vruchten die, gedrenkt
in verschen vlammendauw, mij lijf en ziel
laafden en sterkten zonder onderscheid.
Nu zal ik wonen hier waar dag en nacht
voortaan schatplichtig zijn aan ons geluk,
en ieder uur zijn goud' en zilvren ooft
volrijp en levend inbrengt; en ons hart
zal eindlijk rusten van verlangens tocht -
Zoo zon ik in den jongen overmoed
van uw bezit, maar aan het zand der kim
zeî de avondzee der stille oneindigheid
haar boodschap klaar en onherroepelijk:
‘de tijd heeft uit, en de eeuwigheid begint...’