Vergeten liedjes

[p. 36]

Een ander oud lied

Laat nimmer af te vragen

Uw zoeten bruidegoom:

Wat hij onthoudt bij dage,

Dat brengt hij in den droom.

Ook ik ging vroeger arm en blind,

Een onbewust verloren kind, -

Ik dacht niet eens aan klagen:
Zoo licht leken de dagen!

Toch had ik niet gevonden

Door minnen en verlangen veel

Aan zijne roode wonden

Mijn klein en eigen deel.

Daar lag ik neder in den nacht -

Hij kwam zoo stil en ongedacht

Of hij mijn ziel behoefde
Nog vóor zij zich bedroefde.

In witte-rozengaarde

Verrees mij zijn gezicht

Als boven zomersche aarde

De maan vroeg-avonds licht.

Als dauw die daalt door dorstig groen,

Als zoele regen door den noen,

Door het doorgeurde loover
Zoo boog hij tot mij over.

Gelijk een droom in droomen

Is van zijn lieflijkheid

Over mijn ziel gekomen

De volle aanwezigheid:

Geen ding is, dat de weelde van

Zoo diep geluk verbeelden kan,

Als waken nooit zal weten
En nimmer kan vergeten.

[p. 37]

 

Hij kuste niet mijne oogen

 

Of mijnen warmen mond,

 

Hij heeft mijn hand getogen

 

Aan zijner handen wond.

 

Zijn voet beroerde mijnen voet;

 

De volheid van mijn hartebloed

 

Sprong, een fontein zoo blijde,

 

Aan zijn doorstoken zijde.

 

 

 

Gelijk een vrouw in baren

 

Zoo lag ik roereloos:

 

Zijn wonden in mij waren

 

Als doorn en roode roos.

 

Toen week zijn glanzend aangezicht

 

Als maan verbleekt in morgenlicht:

 

Nog rook ik hemels geuren

 

Toen ik den dag zag kleuren.

 

 

 

De vogels werden luide

 

Op 't scheemrend aardgezicht.

 

Als jongste zijner bruiden

 

Stond ik in 't witte licht -

 

De zwelling mijner zijde was

 

Gesloten als een zuivre vaas;

 

Mijn hand en voet verbleven

 

Uit blanke sneeuw gedreven.

 

 

 

Laat nimmer af te vragen

 

Uw zoeten bruidegoom:

 

Wat hij onthoudt bij dage,

 

Dat brengt hij in den droom.

 

O heimelijke heerlijkheid

 

Van dagen arm en onbenijd,

 

Die werdt éen zalig smachten

 

Naar zijn doorzonde nachten!