Verzamelde gedichten

[p. 183]

Latere verzen
1950-1965

[p. 185]

Ondergang

I

De rode haan kraait, en het hart brandt uit
en krimpt ineen tussen verkoolde muren.
Een torenklok slaat redeloze uren,
die traag verdampen, zonder stemgeluid.

Kokhalzende begint een grijze affuit
zijn wezenloze manen af te vuren.
Een hond bepist de laatste tempelmuren:
het woord verstomde, want de geest vloog uit.

De stomme wanhoop cirkelt door 't heelal.
De sterren schreien. In de hel is 't bal.

[p. 186]

II

O, wilde wanhoop! Radeloos van gedachten,
woeden de mannen in hun binnenkamers
en tasten blindelings naar bijl en hamers
en vangen aan hun kinderen te slachten.

Vrouwen werpen de lijken uit de ramen
en grijpen fel de manlijke geslachten
en dwingen 't lid tot een verwoed verkrachten
en voelen 't zaad zich in de schede schamen.

En, kreunend aan elkander vastgeklampt,
sterft een geslacht, wellustig en vergramd.

[p. 187]

III

De laatste hoer, naakt in haar nachtverblijf,
streelt voor de spiegel met verwezen handen
het weeldrig dons van haar verzonken schande
en schendt amechtig haar vereenzaamd lijf.

De laatste hoer ontvlucht haar nachtverblijf
en ziet de wereld, die zichzelf ontmande;
zwerft en bewatert wezenloos de landen,
de laatste functie van een doelloos lijf,

dat werd veroordeeld tot onvruchtbaarheid:
het zaad verdroogde en geen vrucht gedijt.

[p. 188]

IV

De aarde krimpt. De zee verkrampt tot ijs.
De vis versteent in roerloze rivieren.
De weiden sterven. De verstarde dieren
verpulveren. De aarde is dood en grijs

en wentelt voort. Een zinneloze reis.
Een speelbal in het spel van Zijn bestieren,
ziet God haar ledig door de ruimte gieren
en glimlacht dof. De aarde is eigenwijs

en draait verdwaasd haar redeloos bestaan.
De aarde is dood. 't Verstand is naar de maan.