Verzamelde gedichten

[p. 189]

Onlust

Dat kleine wat ik in mijn drift verschiet
terwijl mijn diepste wezen het verbiedt,
het existeert als leegte en verdriet,
maar ieder vacuüm schept het tederst lied.
Ik min het meest dat wat ik ván mij stiet
en aan zijn eenzaamheden overliet.
Want wie zich mengt in al dit ijdel praten,
voelt zich van allen nog het meest verlaten.

Tafels en stoelen kraken diep bezeerd;
de kat wordt langzaam mager en krepeert.
De spiegel, blind en door verdriet verweerd,
is tot zijn starre leegte weergekeerd.
O droeve onlust, die het lijf onteert
omdat hij bloed en teder vuur ontbeert;
o lichaam, dat geen ander kan behagen,
verkil tot lijk en laat u grafwaarts dragen.

En waar de liefde viel daar viel de wet
van het onvruchtbaar tweegevecht in 't bed.
Daar zwijgen huis en kinderen ontzet,
ja, zelfs de meubelen ontgelden het.
Al kreunt soms het verouderd kabinet;
al ruist bij tijd en wijle het closet;
al rinkelen de vorken bij het eten,
wij worden door de stilte opgevreten.

[p. 190]

 

Wie niet bemint waart als een schaduw rond

 

van het verziekte dagen tot de stond

 

waarin de nacht opnieuw een licht verslond.

 

Al neuriet hij ook met vertrokken mond

 

een lied soms, dat hij in 't verleden vond,

 

eenzamer dan de meest geslagen hond

 

ziet hij zichzelve door de naakte straten

 

zijn weg vervolgen langs de vuilnisvaten.

 

 

 

Zo lig ik, nauwlijks levend, uitgestrekt

 

op 't bed waarvan de poten zijn genekt.

 

Een verre boot loeit loom en langgerekt;

 

een nachthond heeft de maanvrouw afgebekt,

 

die zich verschrikt het aangezicht bedekt.

 

En niets en niemand die de emoties wekt

 

die het versteende hart houdt ingevroren

 

voor wie ze eenmaal zullen toebehoren.