Geestigh liedt-boecxken
(1621)–G.A. Bredero–
AuteursrechtvrijStem:
| |
[pagina 80]
| |
Met een brandende hette:
Hy sloech sijn ooghjens op, en sach
Dat sijn lieve Lysbette,
De selve sieckte lette,
Doen heeft hy gheseyt:
Mijn vriendelijckheyt,
Hoe deert myn u leyt!
Och sterft niet, maer beyt,
Want siet ick ben bereyt
Mijn ziel u by te setten.
2. De vlammen steghen an sijn hart,
Sijn tongh hield op van klaghen:
Sijn pols begon te jaghen:
Het scheen dat hy veel styver smart,
Ia doodelijcker plaghen
| |
[pagina 81]
| |
Om harent wil moest draghen:
Dan doch niet temin,
So nam hy noch in
Sijn soete vrienden,
En sieckts-gesellin
Met siel en met sin,
Een wonder wel behaghen.
3 Sy sloot haer ooghjens hallif toe,
Als hy hem neder spreyde,
En tot der totter doot bereyde:
Sy sach wel an sijn lipjens doe
Hoe sijn ziel arrebeyde,
En sal sijn kracht uytbreyde.
Sy riep doen so seer,
| |
[pagina 82]
| |
Met een stemmetje teer,
Mijn Enghel! mijn Eer!
Ick swijm, och mijn Heer,
(En ick seyd') hy weer,
Gae van mijn sieltje scheyden.
4 De woorden kleefden an de tongh,
Sy bleven legghen swoegen,
Met lieffelijck vernoeghen:
Haer Herten hijghde, en de Longh,
En dat in sulcker voegen,
Dat als de Aders sloeghen:
Die tuychden ter noot
Haer iammeren groot,
En quellinghen snoot,
| |
[pagina 83]
| |
Hy sturf in haer schoot
Een suyckerighe doot,
Daer sy haer slap om loegen.
|
|