Hojheh!

[p. 60]

De jäög vaan allewijl

Dao weurt m'ch get aofgebazeld in dezen tied.

Mien tant Eugenie zaoleger, die doed is, God höbbe häör ziel,

die zag altied, wie ze nog leefde,

-ze zag noets väöl eigelek, meh wel dèks-

es ze de kans kraog, want miestal waor häör zuster,

-mien tant Felicia zaoleger, die ouch doed is, God höbbe häör ziel- häör veur, die zag altied, mien tant Eugenie zaoleger daan:

Dao weurt ziech get aofgebazeld allewijl.

En dat meinde ze.

Mien tant Eugenie waor e doedgood mins, neh noe is ze good doed.

En soms zag ze zoe: Die jäög vaan allewijl! Die jäög vaan allewijl!

En dat meinde ze ouch.

Meh wát ze meinde dao zien v'r noets achter gekoume.

Meh iech wouw toch wel ins serjeus mèt iemand praote euver de jäög vaan allewijl. Wie véér de jäög waore, waor dat toch anders.

Op de ierste plaots zaogste toen sebiet ofste mèt 'ne jong of e meidske te doen hads.

Jonges hadde korte breuk en korte haore.

Meidskes hadde lang rokke en lang haore.

Meh allewijl...

Dao is toch neet mie oet wies te koume!

De moos ze tegen 't leech hawwe veur zeker vaan d'n zaak te zien.

En daan mooste nog verstand devaan höbbe, anders wètste nog niks.

Es iech aon éus jäög dink, krijg iech soms de traone in m'n ouge.

Daan moot iech altied aon Claire dinke. Mien ierste leefde.

Sjoen! Iech had noets get sjoeners gezeen.

Jeh, iech had toen nog neet zoeväöl gezeen, heh. Iech begós pas.

En lééf waor ze! Dat zag miene neef teminste. En dee vrijde mèt 'r.

Dee vrijde mèt twie tegeliek, dee! Jeh, neet tegeliekertied, huur. Meh wie zal iech dat zègke. Heer had éin veur 's zoondagsmiddags en éin veur 's goondsdaggenaovends.

Daan moch 'r oet es 'r z'n hoeswerk aof had. En dat had 'r altied aof! Geluif dat mer. Daan begós 'r aon 't boeteshoeswerk.

Dus mèt Claire is 't noets get gewoorde.

Ze waor trouwens drei jaor awwer es miech! Iech moot neet traon dinke tot veer zouwe getrojd zien!

Zaot iech noe mèt zoe'n aajd versjrumpeld wijfke te mens-erger-je-niete of te

[p. 61]

Zwarte-Piete! En daan waor iech nog zoe'ne jonge spring-in-'t-veld.

Nein, de jäög vaan allewijl... Väöl hoop höb iech neet

Veer hadde nog ideaole indertied, es jäög.

Jeh neet daan?

Veer wouwe allemaol misjenaris weurde, veer jonges. Bij de negerkes. Mèt e fleske wiewater in de tes vaan euze witten toog veur stiekem de klein kinderkes te duipe es de awwers eve neet loerde. Kaome de zwatte broertjes tóch in d'n hiemel lekker. Kós t'r duvel denao fluite.

En veer spaorde zèlverpepier veur de zwatte broertjes.

Euver zwatte zusjes spraok de broeder noets. Dat moch pas in 't vervolgoonderwies. En dee broeder steukde us op tot veer mer väöl sjókkelaat móste ete veur de zwatte broertjes hun zèlverpepier.

Dat stopde wel erg, meh daan kraoge veer woonderolie en dat dreef weer erg. Kaome veer aon d'n-dunne-maak-väöraon en daan kraoge veer weer sjókkelaat veur te stoppe.

En de zwatte broertjes mer lache. De broeder ouch trouwes. Dee sjieterd.

En veer kóste euversteke es véér wouwe. Gewoen. Zoonder kieke.

Wee zouw d'ch euverrije toen? De bekker of de mèlkmaan zeker mèt hun handkaar. Waor 'r z'n klandizie kwiet.

Mooste noe ins veur koume! Iers links kieke, daan rechs kieke, wéér links kieke en es daan gaaroet niks kump kinne ze vrij veileg euversteke.

En zien ze vieftien, zestien, daan is 't allein nog vaan ‘vrij veilig’.

Wie veer vrijde ammezeerde veer us 'ne gansen aovend mèt e rölke Rang!

Jeh, éch ‘rang!’ waor netuurlek neet debij.

Eigelek mier ‘bang’ es ‘rang’.

Dus: De jäög vaan allewijl.

Mien tant Fieneke zag altied: ‘De jäög, dat is de sjoensten tied vaan de leve.’ En ‘Kinder, dink toch draon,’ zag ze altied, ‘t doort neet lang, de jäög. 't Is zoe veurbij. En dèks is 't daan al te laat,’ zag ze get spieteg drachteraon.

Oonder us gezag en gezwege: Euver tant Fieneke woort door mien ma en häör zusters altied smiespelentere gesprake. En es eine vaan us, kinder, in de buurt kaom, mós ma inins hel hooste, en daan begós tant Maj te vertèlle tot ze 'ne nuien trieko aon 't strikke waor veur noonk Lambèr, mèt kabele en vaan alles drin.

Meh eus noonkes, die hadden 't ouch wel ins euver tant Fieneke en die kóste wel mèt häör lache huur.

‘E tiepke,’ zag noonk Sjarel, dee hiel veurziechteg vaan aard waor.

‘E lekker dier,’ voont noonk Jean, dee mier rechoet waor.

[p. 62]

Meh hiernoonk puunde alle tantes, meh néét tant Fieneke.

Dat voonte veer raar umtot tant Fieneke altied gooj zin had. En ze kós soms keke vaan de lach um get wat noonk Pierre vertèlde.

Meh later, zag noonk Wöllem, waor de käöm drop gekoume. En toen woort ze iers serjeus, toen mismeujeteg, en op 't lèste, wie ze mer allein bleef, e grieniezer en 'n aw toej.

Dat zagte de noonkes.

‘Die heet häör wittebruudsje väör gegete,’ zag tant Merie content.

Good. Meh dus: De jäög vaan allewijl.

Este toch zuus wat die kinder aon höbbe!

Mien nisjes vreuger, die hadde behuurlek get aon.

Veer hadde ein tant in 't kloester. Nou, es die zoe dik waor wie ze oetzaog daan aote ze good devaan in de kevint! Meh dat waore allemaol kleier, wat dach d'r. Veer móste tant altied pune mèt nuijaor heh. Móste veer gans in die kap kroepe. Akelek, maan! Dao waor 't hartstikke duuster daobinne. En wérm!

En mien ander tantes zaote ouch allemaol good in de kleier.

Iech rappeleer miech tot tant Lène ins bij us de kamer in kaom en mèt häören hak in de zoum vaan häöre rok bleef haange. En dao góng ze.

‘Heilege Slivvenier!’ keekde ze nog. Daankzij dat gebed zeker, kós ze ziech nog sjus vas-sjnappe aon 't heileg hart, anders hej ze mesjiens e bein of get anders gebroke.

Noe braok ze allein mer Zjezeke in alle kertere.

Dat heet ze ziech wel gebeech, meh daan waor 't ouch euver.

Meh höb geer oets gezeen tot e meidske vaan allewijl mèt häöre sjoon in de zoum vaan häöre rok bleef haange? Mèt die rökskes vaan twie vingerbreid oonder de waterlinie?

Boe blieve veer toch, boe blieve veer toch?

Iech vertèlde ins tot iech vreuger kräölke waor gewees. In de jonghiere-konkergatie. Beginne miech alle meidskes te lache! Iech dach tot ze neet wiste wat 'n konkergatie waor. Meh nein, dat waor 't neet! Nein, ze wiste sjus wél wat jonghiere waore!

Ze is zoe bij heh, de jäög vaan allewijl.

De hoofs ze niks mie wies te make.

Wie veer e jaor of achtien waore mochte veer zoe noe en daan al ins allein oet 's aovends.

Meh um tien oor thoes, huur! En höbste 'ne zuvere zakdook bij diech, vroog ma daan.

[p. 63]

Allewijl, es ze zestien zien, goon ze um 'n oor of tien, èlf de stad in.

Vraog hun ma: Kin iech de deur slete of kumste nog thoes venach?

Zal ins kieke. Hingk devaanaof wee iech tegekom.

En... höbste ouch vaan die... eh, dinger bij d'ch?

E stök of vijf. Moot mer genóg zien.

Alloh daan mer. Ammezeer d'ch. En ‘vrij veilig’.

't Geit zoe zakelek, heh.

Veer waore mier... geveuleg, zal iech mer zègke.

Nou jeh... geveuleg. Té geveuleg moch ouch weer neet. Dao kóste kinderkes vaan koume, meinde veer ietot veer veurgeliech waore.

Nou jeh... veurgeliech.

De keplaon vertèlde us, mèt 'ne kop wie 'ne pieper, tot veer sjus wie de veugelkes... jeh, jeh... iers e nèske móste bouwe... jeh, jeh... ietot veer eikes gónge lègke.

Neet ech dudelek.

Meh veer móste 't toch demèt doen.

Of nein! Veer móste 't sjus néét demèt doen. Gaaroet neet.

Aoch jeh... de jäög vaan allewijl.

Tant Fieneke zou zègke: ‘'t Doort zoe kort, kinder.’

Mesjiens is de jäög vaan allewijl... get te vreug aajd.