Nelis
Boe geine mins op gerekend had, gebäörde toch: Nelis de kantonneer doog zien sjeel linker oug touw, lag z'ne vinger um d'n trèkker, sloot z'n gooj oug en sjoot de vogel aof!
't Woort gans stèl in de wei.
Dit kós gewoenweg neet! 't Waor tege alle tradities en tege de gooj orde in.
Nelis had nog noets get geraak es eine kier 'ne krej dee achter de stang doorvloog, laot stoon tot 'r de vogel had aofgesjote. Heer lag altied aon mèt allebei zien ouge touw en mikde ein hoonderdste second en geine mins hej e döbbelsje trop gezat tot 'r oets de vogel zouw rake en noe, zoonder einege waarsjouwing, zaoge ze 't lèste stökske door de loch vlege.
't Bleef akelek stèl en pas wie zeker waor tot de vogel ech draof waor begós hei en dao iemand ziech te reure en get te rope.
Es éine verpópzak waor, daan zeker Nelis.
Heer bleef oonder de stang stoon of 'r nog mós sjete, mèt zien ouge touw en ze taoneg geziech vertrokke in 'n grimas die mós aongeve wie ‘gecossecreerd’ tot heer waor, en wachde drop tot ze häöm de buks zouwe aofnumme. Pas wie get jongere ‘Nelis! Nelis!’ begóste te rope loerde heer sjiechteg um ziech heer.
Veurziechteg pakde ze de buks oet zien han en toen, inins, waor 't roontelum häöm e geduis en e geroops en e gefiliciteers en e gehouws op z'n sjouwers en e glaas pèls zoe-mer in z'n hand en pas wie Nelis neet ins mie zeker wis of heer al in d'n hiemel waor of nog leefde op eerd, begós heer te beseffe wat heer gepresteerd had.
't Glaas beer góng veur de hèlf euver ze 's zoondags pekske, meh heer had al 'n andert en heer woort gehöldeg en op de sjouwers gepak door e paar stevege jonges en roondgedrage en e nui glaas beer in zien hand en nog eint en weer, meh heer waor eigelek nog neet gans bij wie ze häöm neerzatte veur de pestoer en de börgemeister, die allebei gemis hadde wie ze 't fies opende mèt d'n ierste en d'n twiede sjeut, sjus wie ziech dat hoort.
Noe kin me vaan alles goon prizzumere, me kin vertèlle tot Nelis in Lourdes waor gewees en dao brancardier had gespäöld, en tot heer nao Gerardus vaan Wittem 'ne beiweeg had gedoon, tot heer 'ne noveen had gehawwe tot d'n heilege Sebastianus, de petroen vaan de sjötterij, tot heer de lèste maonde ederen aovend op zien bloete kneeje 'ne roezekrans had gebeid en tot heer zelfs tien gölde geofferd had veur de missie vaan de zusters oet 't kluusterke, meh dat verklaorde allemaol nog neet wie heer 't veerdeg gespäöld had veur de vogel aof te sjete.
Evels, wie menier pestoer zag: ‘Gods wegen zijn wonderbaar’ begós heer get te
Auteursrechtelijk beschermd
