Hojheh!

[p. 124]

Joezep

‘Iech zouw wel ins wèlle wete’, reep Joezep fèl, ‘wee miech dat geflik heet, nondedjouw!’

Heer houwde zoe hel 'ne nagel op z'ne kop, tot dee bekans te wied 't hout in sjoot.

Heer waor allein in z'n wèrkplaots en geine hoort 'm netuurlek, meh Maria, z'n verloofde, waor 'm sjus koume vertèlle tot ze in verwachting waor. Gei woonder dus tot heer get vaan streek waor. En dat zeker, umtot heer nog noets mèt häör geslaope had en neet beter wis of ze had ouch noets get mèt 'nen andere gehad. Dat zien sleeg die hel aonkoume en heer hej daan ouch leefs alles deneer gegoejd veur häör dao ins effe euver te oonderhawwe en ins drachter zien te koume wee häöm dat gelieverd had.

Meh 't werk geit noe eimaol veur 't meidske, en die baank mós en zouw iers veerdeg.

Oonder 't zege bedach heer ziech evels euver de situatie en ten lèste kaom heer tot de conclusie tot zij mer 't bèste trök nao häör ma kós goon. Per saldo hoofde heer ziech nörges get vaan aon te trèkke en häör awwers, en zijzelf trouwens ouch, móste mer zien wie ze dat gónge verklaore aon de naobers en de kletswiever vaan 't dörp.

Jao, heer zouw dao effekes good gek zien es 'r alles mer op ze beloup leet en doog of 't keend vaan häöm waor! Godwèt wat veur 'ne batteraof tot d'n echte vaajer waor!

Heer wèrkde slech dee middag. Twie plenk verzeegden 'r gans, 'r knuddelde mèt de liem op z'ne wèrk-kaftan en de baank wiebelde. Gelökkeg mer tot 'r, sjus wie heer de boel op 'ne knab wouw houwe en oetsjeie, zaog tot eine poet op e stökske hout stoont en tot daovaandan dat wiebele kwaom.

't Maakde neet direk z'n zin beter, meh alloh 't holp toch get. Meh heer blééf zitte mèt Maria. Heer had häör altied vertrouwd en noe..

‘Vrouwlui!’ zag 'r. ‘Vrouwlui! De maags ze neet oonder d'n ouge oet laote. De kins nog beter op 'ne zak vlu lètte.’

Wat 'm eigelek nog 't mieste verbaasde waor die röstege meneer boe-op Maria häöm dat waor koume vertèlle. Of ze 't euver 'n aander had.

‘Iech bin in verwachting’, had ze gewoen gezag en ietot heer get trök kós zègke waor ze al weer eweg, 't hoes in.

Verpópzak had heer häör naogekeke.

Toen had heer geveuld wie de gif in 'm opkwaom en 't blood 'm nao z'ne kop vloog, meh heer had ziech, mèt leid en meujte, dat wel, ingehawwe.

't Leve en d'n umgaank mèt de klante hadden 'm gelierd tot me beter iers tot

[p. 125]

tien kós tèlle, en mesjien nóg beter tot twinteg, ietot me höl euver tröl get doog boe me later spiet vaan zouw kinne kriege.

'ne Kleine zelfstandege wie heer mós al ins kattepókkele make, ouch es heer dao geine zin in had.

't Begós al duuster te weurde ietot heer de baank veerdeg had en ze nao de klant kós goon bringe.

Wie heer z'ne geldbugel weer oonder z'n euverkleid opborg zag 'r, deep in gedachte:

‘'ne Mins kin get mètmake.’

D'n awwe Jaocob, dee z'n cent weer in ze kiske aon 't rangere waor, keek 'm vraogend aon.

‘Diech?’ vroog 'r. ‘En wat daan wel?’

Versjrik begós Joezep te stamele vaan e stökske hout wat oonder de poet vaan de baank had gelege en wat häöm had doen geluive tot heer eine poet te kort gemaak had wat 'm nog noets waor gebäörd en tot 'r meinde tot 'r 'ne ganse middag veur niks had gewèrk, mehjeh, wie gezag, 'ne mins kós get mètmake. Dat waor Jaocob gans mèt 'm eins en of Joezep dat al gehuurd had vaan de bekker dee z'n vrouw zoe aofgerammeld had umtot 'r häör mèt de knech... Enfin, wàt wis heer wel.

Noe zuug ins wie deen awwe lach, dach Joezep.

Heer waor, wie heer trök nao hoes góng, nog gifteger es wie heer kwaom en heer naom ziech veur um Maria noe direk trök nao häör ma te bringe.

Meh wie heer 't hoes in kwaom waor ze zoe drök bezeg mèt häöre kook en rook 't zoe lekker nao lamsvleis in 't zoer, boe heer zoe gek op waor, tot heer 't nog get oetstèlde. Heer had goojen hoonger en daan mós 't mer strak, nao 't ete.

Aon taofel zweeg heer in alle taole en keek allein mer zoe noe en daan ins vaanoet z'nen oughook nao häör geziech, stiekem. Heer zaog wel tot ze heimelek plezeer in get had en wie heer 't olielempke oetmaakde en toen in zien wérkplaots op de spien góng slaope in plaots vaan in 't hoes op z'n sjaopevach, meinden 'r tot ze nao häöm keek of ze 't gans begreep meh toch drum mós lache. Meh mörge góng ze 't hoes oet! Noe waor 't te duuster en te laat. Moojer Anna zouw trouwens al wel slaope en heer voont 't gei good idee um die wakker te make. Die hoofde neet gans Nazareth op de huugde te bringe en ze had zoe'n hel stum, die hoorste straote wied.

Meuj wie heer waor veel 'r dalek in slaop.

En netuurlek druimde heer vaan Maria en häör kinneke wat in eder geval neet vaan häöm waor en heer mós ziech verdeidege tege de klappejje die dat beweer-

[p. 126]

de en ederein lachden 'm oet.

Zelfs z'n vrun móste griemele en stoetde ziech oonderein aon wie heer aon 't vertèlle waor.

Allein 'ne vreempde maan dee inins debij waor, zag tot heer mer beter häör bij ziech kós hawwe al wis heer nörgens vaanaof. Want God had al dèkser hiel woonderleke weeg bewandeld.

'r Kós de mins neet, meh 't maakde indrök op 'm in z'ne slaop.

Middenin de nach woort 'r wakker en heer voolt ziech hiel raar opgelöch en blij, en snapde niks devaan, meh heer naom ziech veur um 't häör te vraoge. Gewoen.

‘Vaan wee is 't?’ zouw heer ieskaajd zègke.

Dat naom heer ziech veur.

Meh 's mörgens, wie heer 't hoes inkwaom, waor zij de ierste en zag:

‘Iech höb noets mèt 'nen andere maan geslaope. Ech neet.’

Ze keek 'm zoe ope aon en ze waor zoe joonk wie ze dao stoont en zoe leef, heer kós neet doen of 'r dat neet zaog en of 't 'm niks doog.

‘Meh... meh...,’ stróddelden 'r.

Ze knikde.

‘Iech weet 't,’ zag ze. ‘Meh toch is 't zoe.’

‘'t Kin neet!’ reep 'r. ‘'t Kin neet! Perbeer m'ch neet veur de gek te hawwe. Dat - kin - neet!’

Ze zat ziech op de baank die heer indertied veur häör en veur z'n eige inein getummerd had en wees mèt 'r hand op de plaots neve ziech.

Wie e lemke góng heer zitte, nog gans euverhoup vaan wat allemaol euver 'm kwaom, en luusterde en luusterde.

En wie ze oetsjeide leunden 'r zwoer mèt z'n kop op z'n han en zag:

‘'ne Mins kin get mètmake.’

Pas väöl later, wie heer in 'ne stal, in Bethlehem notabene, e keend in 'n voorkrib mós lègke, begreep heer e klein bitteke wie woer tot dat waor.