Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 51]

Kemele

‘Höb iech uuch good begrepe?’ vroog de slachter, ‘Geer vraog 'ne kilo kemele... eh...?’

‘Kemelekloete, jao zeker’, zag de maan veur de winkelbaank.

De mevrouw neven häöm, ze waore mer mèt hunnen twieje in de zaak, keek häöm mèt e veis geziech aon en góng veurziechteg e paar peskes vaan 'm aof stoon, häör ougsbraoje hoeg opgetrokke en häör moondheuk umlieg.

‘Iech dach al tot iech dat verstande had’, zag de slachter, dee bekind waor veur zien vruntelekheid, ‘meh dao kin iech uuch neet aon helpe’.

‘Neet?’ vroog de maan verbaas. ‘Höb geer gein kemelekloete? Ze höbbe miech entans gezag... Wat höb geer daan wel?’

‘Nou, iech höb zoe wel 't ein en aander’, zag de slachter ‘minzaam aanbevelend’. ‘Verkesvleis, rindsvleis, lamsvleis... in alle soorte. Meh dát, nein. 't Zouw ouch meujelek kinne, heh. Veer höbben hei noe eimaol gein kemele’.

‘Höb geer ouch niks wat trop liekent?’ vroog de maan.

‘Boe-op liekent?’ vroog de slachter gedöldeg.

‘Op kemele-...’

Heer keek touwvalleg nao de mevrouw neven 'm en wie heer häör geziech zaog begós heer te twiefele.

‘Nou jeh, g'r wèt wel’, zag heer get oet zien evewiech.

‘Nein, dat höb iech ouch neet’, zag de slachter. Heer bleef beleef, meh 't begós häöm meujte te koste. ‘Niks wat trop liekent. Iech zouw trouwens neet wete bóe 't op mós liekene, want iech höb ze noets gezeen’.

[p. 52]

‘Wat neet?’ vroog de maan belangstèllend.

‘Die kemeledinger!’ reep de slachter. ‘En es g'r miech e plezeer wèlt doen, daan gaot g'r noe rösteg mien zaak oet. Iech haw neet vaan die smoesjes’.

‘En iech al gaaroet neet!’ veel de mevrouw häöm bij. Ze trok e geziech of ze get hiel feiseleks rook. ‘Geer hejt uuch werechteg wel get fetsoundeleker kinnen oetdrökke’.

‘Iech zouw neet wete wie’, zag de maan. ‘Wie zouwt geer dat daan vraoge?’

‘Op de ierste plaots zouw iech zoeget noets vraoge’, zag mevrouw, ‘meh es 't daan mós... zouw iech kemeletestikels zègke’.

‘Wie zègk d'r dat dao? Kemele... Wie waor dat?’ Heer keek häör vol verwachting aon.

‘Kemele-tes-ti-kels’, zag mevrouw oet de huugde.

‘Verrats, dat höb iech noets gewete. Hèt dat zoe?Ech?’

Heer waor ierlek vol bewoondering.

‘Kemele-tes-ti-kels... Höbste oets. Meh die höb geer dus neet?’ vroog heer aon de slachter.

‘Nein!’

De slachter begós noe gifteg te weurde.

‘Nein! Nein en nog ins nein! Gaot noe mer. Mesjiens moot geer hei e stökske hoegerop in de straot zien’.

‘Boe?’ vroog de maan. Heer begós weer hoop te kriege.

‘Hei’, wees de slachter. ‘Dee kant op. 'n Hoes of tien wijer. Dao is 'ne sexboetiek’.

‘Zègk hawt eur aw sjeun veur de gek!’ veel de maan oet. ‘Geer meint toch neet tot iech op zoe get oet bin, heh? 'ne Sexboetiek! Menier, geer moot get op eur wäörd lètte! Iech hoof allein mer 'ne kilo kemele... eh... tes-ti-kels te höbbe,

[p. 53]

wie mevrouw zeet. Iech bin geinen oonnöt!’

De slachter gaof ziech gewonne.

‘Kin iech uuch mèt get anders helpe, of neet?’ vroog heer zwaak.

‘Nein, iech gaon al. Meh neet nao die zaak dao achter es d'r dat soms meint. Dat is niks veur miech’.

Heer drejde ziech um en leep de deur oet.

‘Bah, wat 'ne fiessak!’ löchde mevrouw häör hart, mèt 'n opgetrokke neus. ‘Nog veur gein hoonderd-doezend gölde zouw iech zoe'n... zoe'n dink mien keel aof kriege’.

‘Iech waor iers’, zag pa aap, ‘'ne wèlle!
Meh kinder, laot miech uuch vertèlle:
Die, die noe es minse leve...
die zien altied wèld gebleve’.