Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 54]

Vlege

‘Hehheh’, zag de maan. ‘Heerlek! Heeeerlek!’

Heer zaot boven op de berg en keek oet euver de stad. De zon sjijnde wie in häör bèste daog en d'r waor gei wölkske aon d'n hiemel.

't Waor volop zomer.

Heer trok ze jeske oet, vawde 't zörgvöldeg binnenste boete, maakden e kösseke devaan en lag ziech neer in 't graas, mèt z'ne kop op de voring vaan ze jeske.

Heer waor toch wel e bitteke meuj noe. Dee berg op kretse, dat veel neet mèt.

Sinds tot heer gepensioneerd waor mós heer veur z'n vrouw ederen daag e paar oor goon loupe.

‘De höbs teväöl gezete’, had ze gezag, ‘de bis te dik. En in hoes zitste miech mer in de weeg. Trimme is gezoond’.

‘Trimme?’ had heer gevraog. ‘De meins toch neet tot iech in zoe'n trainingspak hel moot goon loupe, zeker?’

‘Nein, dat hoof neet’, had zij gezag. ‘Meh ederen daag 'n wandeling make zal d'ch gei koed doen. En daobij kin iech daan lekker opsjete’.

Vaanaof deen daag mós heer edere mörge 't hoes oet, weer of gei weer, Noe foefelden heer al wel ins, es 't erg slech waor. Daan leep heer soms 'ne kaffee in en wachde tot 't tied waor veur nao hoes te goon, meh mèt zoe weer wie vendaog voond heer 't gaar neet erg um 'n flinke wandeling te make.

Heer doog z'n ouge touw.

Heer voolt de zon branne op z'ne veurkop en ze geziech, Langsaam zakde heer eweg, meh heer verzat ziech neet detege. Héé-éérlek.

[p. 55]

Heer woord wakker wie obbins de zon weggóng.

Verbaas doog heer z'n ouge ope en keek nao d'n hiemel. Dee waor nog eve blauw es toen strak, wie 'r in slaop waor gevalle.

Toen keek heer bove ziech en z'nen aosem stókden 'm in zien keel.

E paar meter boven 'm hóng 'ne maan in de loch! Heer waor in z'n hummesmouwe en z'ne sjaduw veel sjus euver de slaoper ze geziech en dat had dee sjijns wakker gemaak.

D'n trimmer mós e paar kier slikke.

‘Maag iech get bij uuch koume zitte?’ vroogde maan.

‘Eh... jao... netuurlek’, zag 'r.

De maan zakde langsaam umlieg en landde veurziechteg vlaak neven 'm.

‘Maag iech m'ch effe veurstèlle: Vlege’, zag 'r en gaof 'n hand, ietot heer ziech neven 'm neerzat.

‘Eh... Wöllems’, zag heer. Heer waor te zier verbófkoont um väöl mier te zègke en zaot mer nao de mins te kieke dee zoe lètterlek oet d'n hiemel waor koume valle.

‘Heerlek weer, heh?’ zag Vlege.

‘Jao, jao...’, zag Wöllems. Heer loerde nog altied stiekem nao de maan neven 'm. Heer kós 't mer neet geluive.

‘Daot geer... daot geer dat dèkser?’ vroog heer eindelek.

‘Wat bedoelt geer?’ doog dee get oonzeker.

‘Meh... dat eh... vlege!’ Heer bedach ziech obbins tot de mins ouch nog Vlege hètde.

‘Aojao, da's niks apaarts. 't Zit bij us in de femilie’, zag de vlegeneer. ‘Iech kom oet 't Belsj’.

Wat dat noe demèt te make had snapde

[p. 56]

Wöllems neet.

‘Wiezoe?’ vroog 'r.

Heer had 't mèt zien eige ouge gezeen, meh geluive... nein, dat kós 'r neet.

‘Nou, dao woen iech’, zag Vlege, dee noe ouch e bitteke verbaas keek.‘In Smeermaos’.

‘Meh... wat heet dat demèt te make tot geer kint vlege?’ vroog Wöllems.

‘Ao, meint geer 't zoe! Nou niks’, gaof Vlege touw, ‘Dát heet niks demèt te make. Zuver touwval huur. Zit in de femilie’.

‘In de femilie?’ Wöllems woord wie langer wie nuisjiereger. ‘Wèlt geer zègke tot ze bij uuch allemaol kinne vlege?’

‘Neet allemaol, nein’, zag de Belsj. ‘Mien vrouw vaanzelf neet, want 't is erfelek, En bij mien kinder... Intresseert 't uuch?’

‘Jeh zeker intresseert miech dat!’ reep Wöllems. ‘Wat dachd'r daan? Mins, dat is toch get unieks, zeker? 'ne Mins dee zoemer kin vlege, zoonder meuterke of get! Dat höb iech nog noets gehuurd. Tot dat noets in de gezèt heet gestande! Iech höb noets ouch mer örges 'n lètter treuver geleze teminste. Wie kin dat?’

‘Nou, iech spreek neet treuver’, zag Vlege. ‘En me moot ouch neet mier devaan make estot 't is. Iech zal uuch dat vertèlle: Altied kin iech 't ouch neet’.

‘Ao nein?’ Wöllems waor get teleurgestèld. ‘Iech dach al... Neettemin: Get oetzunderleks blijf 't’.

‘Da's wiet geer 't wèlt zien, 't Zit zoe... Mienen ampa... Of zègk geer ouch opa soms?’

Wöllems knikde tot heer häöm volkoume begreep.

‘Nou, mienen ampa daan, dee had 't al. En 't is erfelek. Dus miene pa, 'ne zoon vaan deen ampa, dee kós 't ouch. En iech höb 't weer vaan

[p. 57]

dee, Meh 't weurt wel eder ginneratie get minder. Umtot bij eder keend 't blood vaan twie kante kump. Jao. En vrouwe kinnen 't neet. 't Is allein erfelek in de manneleke linie, es d'r miech begrep’.

Wöllems knikde weer. Heer hóng aon de mins zien lippe.

‘Meh... wie geit dat?’ vroog 'r.

‘Jeh, wie geit dat? Iech höb uuch al gezag tot iech 't ouch neet altíed kin, neet? Iech kin 't allein es iech brojn boene höb gegete. Meh miene pa, dee kós 't ouch nao ertesop. En mienen ampa, dee iech nog good gekind höb, dee kós 't n'import wat heer gegete had, 't Heet get te make mèt 't soortelek gewiech’.

Heer keek Wöllems get vraogend aon.

‘'t Soortelek gewiech? 't Soortelek gewiech vaan brojn boene?’ vroog dee.

‘Nein, nem, dao heet 't niks mèt te make’, zag de Belsj gaw. ‘'t Geit um éus soortelek gewiech, begrep d'r? 't Soortelek gewiech vaan mienen ampa en miene pa en vaan miech. Kint g'r 't volge?’

‘Nein!’ zag Wöllems beslis. ‘Nein, iech snap niks devaan. Iech weet wel wat soortelek gewiech is, meh wat tot dat mèt vlege te make heet, dat is miech duuster’.

‘Jeh, 't sjuste weet iech ierlek gezag ouch neet devaan’, zag d'n andere. ‘Miene pa is gestorve wie iech nog e keend waor en m'nen ampa vlaak trop. En mien ma wèt niks devaanaof. Die heet miech wel ins vertèld tot pa-zaoleger vreuger, wie ze nog vrijde, soms obbins oet de loch kaom valle. En tot heer, es ze al in bèd laog, dèkser es ins op de vinsterbaank kaom zitte veur e präötsje te make. Meh wie 't wèrkde, dat wèt 't good mins ouch neet. Oonder us gezag: Ze heet ouch al ins de vinster opegemaak. Umtot 't boete

[p. 58]

zoe kaajd waor, zag ze. Jehjeh, ze waore vreuger al sjus zoe slum wie allewijl’.

De Belsj lachde, vol bewoondering veur z'n awwers.

‘Höb geer dat ouch wel ins gedoon?’ vroog Wöllems, dee ziech wie langer wie mier op ze gemaak begós te veule. Dee vleger liekende häöm 'ne gezèllege mins.

‘Wat? Bij mien ma op de vinsterbaank goon zitte?’ vroog d'n andere lachentere, ‘Noe zeet geer miech toch neet veur vol aon, geluif iech’.

‘Nein, neet bij eur ma, meh bij eur leefste netuurlek!’ reep Wöllems oetgelaote.

‘Noe wèlt geer miech de piermge oet mien neus hole, heh? Nein, nein, dat doog iech neet’. De mins verzat ziech eve. ‘Dat had noe eimaol zoe zien bezwoere. Wèt g'r, miene pa had genóg aon 'n tas ertesop of boenesop. Meh, iech höb uuch dat al gezag: 't Weurt wie langer wie minder, neet? Doortot 't blood vaan de maan bij de kinder verdund weurt, zal iech mer zègke. En noe is 't zoe, bij miech, tot iech minstens drei teleure boenesop moot ete, anders kom iech neet vaan de groond. En geer veult al wel, tot iech dat neet doog es iech góng vrije, heh? Höbd'r 'm?’

Heer keek Wöllems sjalleks aon en begós toen te keke vaan de lach, wie dee e feis geziech trok.

‘Miene leve mins’, zag heer tössen 't lache door, ‘'t moot toch örges vaan koume, heh? Dao hoof geer neet zoe feis veur te kieke!’

‘Iech höb toch niks devaan gemèrk’, zag Wöllems.

‘Nein, alliech neet, Iech moot nog trök’. Heer verzat ziech weer. ‘Noe bin iech aon 't spaore’.

‘Ao... En eur kinder?’

[p. 59]

‘'nen Hielen inkele kier nog, wie ze klein waore. Meh wie ze noe groeter weurde geit 't wie langer wie lesteger. Soortelek gewiech te hoeg, dink iech. Te zier verdund blood. Die zouwe strak mesjiens wel vief teleure mote ete’, zag de vleger bedinkelek. ‘Nein, iech dink tot iech de lèste zal zien. Jaomer, meh niks aon te doen’.

‘'t Is bekans neet te geluive’, zag Wöllems.

Heer zaog in de veerte de stad, heer zaog de blauwen hiemel, en wie heer ziech in zienen erm kneep voolt heer dat wel degelek.

‘Iech druim neet’, zag heer... Meh geluive kin iech 't neet’.

‘Aoch jeh, in eder femilie is wel get’, zag de Belsj. ‘Iech dink tot 't uuch neet zouw lökke, nog mèt gein tien teleure, umtot 't eimaol erfelek is. Meh iech geluif ouch neet tot 't zoe get hiel apaarts is. Iech dink tot 'rs mier zien die 't kinne, meh tot ze hunne moond treuver hawwe. Es de peers drachter kaom, of d'n tillevizie... Iech moot neet traon dinke! Stèlt uuch veur: Mós iech euveral dimmonstraties goon geve! En ederen daag drei teleure boenesop... nein, dat verdom iech!’

‘Kin iech m'ch veurstèlle’, zag Wöllems. ‘Kin iech m'ch levendeg veurstèlle. Meh... höb geer daan vemörge al drei teleure boenesop gegete? In alle vreugte? Op eure neuchtere maog?’

‘Jaojao. Wat dach d'r? 't Waor vendaog zoe'n heerlek weer... Iech zègk tege Mia, da's mien vrouw, zij is nog vaan hei, vaan Vleugel, Vlege-Vleugel, leuk heh, enfin, iech zègk: ‘Mia, iech gaon 't weer ins perbere. Werm de sop!’ Die heet ze altied deepgevrore in veurraod, huur. Nou, iech bin um 'n oor of tien vertrokke, höb get roondgevloge en toen zaog iech uuch hei gans allein zitte. En umtot iech toch effe mós oplaoje zal iech mer zègke, bin iech get bij uuch

[p. 60]

koume zitte. Men noe weurt 't toch mienen tied. Iech begin miech get bezwuurd te veule. Dat is 't teike, wètd'r. Wie laat is 't?’

‘Haaf twelf’, zag Wöllems. ‘Meh...’

‘Nein, iech moot noe goon, anders gebäören oongelökke’, reep Vlege benajd. ‘Iech höb miech al te lang opgehawwe. Meh 't waor hiel gezèlleg. 'nen Andere kier daan mer weer. Hawt uuch!’

Heer waor intösse opgestande, maakde e sprungske en góng langsaam meh zeker de loch in. Vaan bovenaof winkden 'r Wöllems nog ins vruntelek touw en toen begós heer riechting Smeermaos te goon. Effe later waor heer al neet mie te zien.

‘Iech höb 't neet gedruimp. Dat is zeker’, zag Wöllems wie heer ze jeske aontrok. ‘Of 't is ech woer, óf 't waor de lebendegen duvel. Meh dat kin iech haos neet geluive. Heer waor zoe vruntelek. Alle wel... wie heer in de huugde góng... rook 't nao sollefer. Of waor 't get anders?’

Wie heer de deur inkaom reep heer:

‘Roos, wat ete veer vendaog?’

‘Kortelètte mèt veldslaoj’, reep ze oet de keuke.

‘Goddaank!’ dach 'r. ‘Iech geluif tot iech brojn boene noe neet zouw kinne verdrage’.