Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 61]

Tied

Wie d'n doed de Sjele op zien sjouwer tópde, 't waor notabene middenin de nach, doog dee éin oug ope en keek in d'n duuster vaan zie slaopkemerke roond zoonder get te zien.

‘Wee is dao, nóndedjouw?’ vroog heer.

‘Iech bin 't. D'n doed’, zag d'n doed mèt 'n graafstum.

‘Dat is toch gein oor veur 'ne mins wakker te make’, veel de Sjele oet. ‘Maak totste weg kums. Gaank slaope. 't Is nog gans duuster’.

‘Iech slaop noets’, zag d'n doed.

‘Dat moos diech weite, meh iech wel’, zag de Sjele. ‘De ganse nach. En dat is 't nog’.

Heer doog z'n oug weer touw en drejde ziech um.

‘Iech kom diech waarsjouwe’, zag d'n doed naodrökkelek. ‘Mörge um veer oor is 't dienen tied. Daan kom iech d'ch hole’.

‘Nondepie, blijfste aon de geng?’ vroog de Sjele gifteg. ‘Huur ins, iech praot neet mèt lui die iech neet kin zien. Doeg 't leech ins aon’.

D'n doed staok zien lanterie aon en de Sjele zaog 'm noe veur zie bèd stoon, in z'ne lange zwarte mantel, mèt z'n zejs in zien han.

‘Wat mooste mèt dat dink?’ vroog de Sjele. ‘Hei vèlt niks te mejje’.

‘Iech mej minseleves’, zag d'n doed soomber.

‘Goojenach daan!’ zag de Sjele. ‘Wat e vak’.

Heer keek d'n doed vol kompassie aon.

Noe waor dat e vreiselek geziech es de Sjele eine aonkeek, mèt of zoonder kompassie, want z'n twie sjeel ouge keke alle nechtinge oet en de mieste lui kóste dao neet tege.

D'n doed woord daan ouch gans döl de-

[p. 62]

vaan.

‘Huur ins’, zag heer...

Meh de Sjele veel 'm in de reie.

‘Gei woonder totste zoe'ne knokekerreljong bis’, zag heer. ‘De slieps neet, de höbs e vak boe ederein aon kepot zouw blieve en väöl te ete krijgste sjijns ouch neet. Boe leefs diech eigelek vaan?’

‘Iech höb diech al gezag tot iech d'n doed bin’, zag d'n doed oongedöldeg. ‘Iech höb neet väöl tied. Iech moot 'rs nog e paar aof. Iech kom diech waarsjouwe. Mörge um veer oor kom iech d'ch hole’.

Heer loerde zorgvöldeg langs de Sjelen aof um neet weer gecónfronteerd te weurde mèt dee zien woonderleke meneer vaan kieke.

‘Da's evels 'n oongelökkege oor’, zag de Sjele. Heer zaot noe rechop in ze bèd. ‘Da's 'n hiel oongelökkege oor. Daan kump sjus mien naoberse hei koffiedrinke. Kin 't neet get later? Um 'n oor of zès beveurbeeld? Daan höb iech aofgewasse en de boel get opgeruimp’.

‘Veer oor!’ zag d'n doed. ‘Veer oor persijs en gein menuut later. Zoe steit 't in mie beukske’.

‘E beukske höbste ouch nog? Noe valle miech toch m'n sjeun oet!’ zag de Sjele.

‘Iech moot wel’, zag d'n doed. ‘Iech weur 'nen daag awwer. Es iech neet alles opsjrijf raak iech d'n draod kwiet. Meh dao geit 't noe neet um. Iech kom diech waarsjouwe’.

‘Da's woer ouch’, zag de Sjele en heer keek d'n doed weer rech in ze lielek geziech. ‘Da's woer ouch. De kaoms miech waarsjouwe. Boeveur ouch al weer?’

‘Mörge um veer oor’, zag d'n doed kolereg. ‘Iech höb 't diech al twie kier gezag’.

‘Jao, meh dat kin neet. Dat höb iech diech

[p. 63]

ouch al gezag. Daan kump mien naoberse koffiedrinke en iech kin 't dat mins neet aondoen tot iech daan eweg bin. Ze spits ziech dao-op. 't Is 'n wedevrouw en ze is gans allein. Zoedus!’

Heer loerde d'n doed vraogend aon en dee woord gans beroerd devaan.

‘Kiek veur d'ch!’ reep heer benajd. ‘Wat bis diech veur 'ne vent, geleujetege? De andere die iech waarsjouw beginne te kriete of te sjelle en diech maaks diech allein dikke bein euver diene koffie’.

‘En de wedevrouw!’ kaom de Sjele. ‘Vergeet die neet. En wat meins diech d'ch wel? De dinks toch neet tot iech bang veur d'ch bin, heh? Bleikesjieter! Es 't mienen tied is, gaon iech mèt. Aof en oet! Meh 't is mienen tied nog neet. Vaanwege de koffie en de wedevrouw. En dao moot dus euver te praote zien’.

‘Mèt miech vèlt niks te praote’, zag d'n doed. ‘Iech pak mien zejs en hupsakee! 't is gedoon’.

Heer zwejde zoe wèld mèt ze waope tot de Sjele wie 'nen haos oonder de dekes vloog.

‘Bis díech gek?!’ keekden heer. ‘De hoofs hei gein dimmonstratie te koume geve! De hads m'ch bekans geraak, have gare! Wat zien dat veur rotstreke?’

‘Pardon’, zag d'n doed. ‘Num miech neet koelek. 't Waor de bedoeling neet. Meh zoe wèrk iech noe eimaol. Hupsakee!’

Heer wouw weer mèt de zejs zwejje, meh de Sjele sjriewde:

‘Haw de gemaak! Mieljaar de mieljaar! Noe gein smoesjes mie of iech goej d'ch droet! Verdieme... Boe waore veer gebleve?’

‘Tot mèt miech neet te praote is’. D'n doed waor werkelek get verlege.

‘Dat kump vaan al dat gezwets vaan

[p. 64]

diech’, zag 'r. ‘Laot miech me werk doen en bemeuj diech neet demèt’.

‘Nou good’, knoterde de Sjele. ‘Meh veer oor geit dus neet, wie iech al zag. Veer zalle dus get anders moten aofspreke’.

D'n doed sjaarde oonder ziene mantel en haolde 'n opsjriefbeukske en e stumpke potloed veur d'n daag.

‘Luuster’, zag heer, ‘iech wèl neet langer dreuver vreigele. Iech höb nog mier te doen. Umtot iech d'ch zoe versjrik höb, zal iech zès oor devaan make. 't Kos miech wel weer extra-tied, meh alloh, iech daon get veur diech. En veur die wedevrouw en häöre koffie. Zès oor dus’.

Heer striepde get door en kribbelde get in ze beukske.

‘En diech meins totste daomèt devaanaof bis?’ vroog de Sjele. ‘Mèt die twie eurkes? Diech zouws e peerd nog laote lache’.

‘Wiezoe?’ vroog d'n doed. ‘Biste noe nog neet content?’

‘Content?! Diech kums hei binnevalle, middenin de nach, de jaogs miech d'n doedsjrik op 't lief...’

‘Dao bín iech veur’, zag d'n doed. ‘Da's me werk’.

‘Um de verdommenis neet!’ reep de Sjele. ‘Diech höbs d'ch aon daag en oor te hawwe, nondedjouw! De steis hei mèt die zejs te zwejje wie 'ne zate boer en 't is nog lang geinen tied. Zoe mer! Veur miech de stupen op 't lief te jaoge. Este mer wèts tot iech m'ch dao-euver zal beklaoge. Boe weit iech nog neet, meh dao kom iech wel achter’.

D'n doed keek sip.

Heer zat ziech op de rand vaan de Sjele ze bèd en leunde op zien zejs.

‘Iech zouw wel ins wèlle weite’, de Sjele

[p. 65]

keek 'm vaan opzij aon, ‘ofsdiech d'ch noets verdaold höbs. Ofste noets ins eine geraak höbs mèt dat dink, dee nog neet aon de beurt waor. Diech zwejs mer roontelum d'ch of 't niks is. De moos dien herses bij de werk hawwe’.

‘Toch mer e paar kiere in al deen tied’, zag d'n doed stèllekes.

‘Zuuste noe?! Es iech 't neet gedach had. Diech bis te späöls jong. Neet serjeus genóg! De löps wel mèt dat beukske roond, meh zoe noe en daan... Zègk mer niks, iech höb 't zelf mètgemaak’.

Treureg zaot d'n doed veur ziech oet te kieke.

‘De moos neet euverdrieve’, zag heer, ‘meh de höbs geliek. 't Is miech ouch e métier! Wèts diech wat 't beteikent es noets ins iemand diech gere zuut koume? Es ze d'ch de deur oet loere? Es ze perbere diech boete te hawwe zelfs? Dao krijgste wel ins genóg vaan, zègk iech d'ch. En jeh... daan kump 't wel al ins euver miech. Daan weur iech bretseg en daan geit soms get mis. Meh neet dèks huur. E paar kiere mer in al die jaore’.

De Sjele meinde tot heer 'n traon euver d'n doed zien kaak zaog loupe, meh zeker waor heer neet de vaan.

‘Kom’, zag heer, ‘kom, noe neet obbins zoe soomber. Boe gewèrk weurt, dao weurde ouch foute gemaak. Meh um noe trök te koume op miech...’

Heer sjtókde d'n doed tösse zien ribbe.

Dee haolde weer ze beukske oet.

‘Iech striep diech door’, zag heer. ‘Diech höbs begrip veur miech. Iech striep d'ch gewoen door’.

Heer waor gans opgemoonterd.

‘Meh noe gaon iech ouch’, zag heer

[p. 66]

lösteg. ‘Iech kin de lui neet laote wachte en iech moot op mienen tied lètte. Iech bin toch al laat’.

‘Maak niks’, zag de Sjele. ‘'t Kump ziech neet op 'n oor vreuger of later aon. Die doed goon höbbe tied zat. 'n Ganse iewegheid, zoegezag’.

Heer houwde d'n doed op zien knokege sjouwer.

‘Laot 't diech good goon, jong. En perbeer d'ch get in te hawwe este weer ins 'n gekke kuur krijgs’.

D'n doed leep langsaam nao de deur.

‘Veurluipeg kom iech neet trök’, zag heer. ‘Meh iech hoop tot iech nog ins maag aonkoume. Zoe mer veur ins get te praote. Diech begrips miech teminste’.

‘De kums mer’, zag de Sjele. ‘Meh zèt dien zejs daan boete tege de moer. Dat is veileger’.

D'n doed knikde.

‘Haw d'ch good’, zag heer in 't oetgoon.

De Sjele lag ziech op ein oer en sleep wijer.

Meh d'n daag denao trok heer bij de wedevrouw in.

‘'t Leve is kort’, zag heer tege die. ‘Veer mote geinen tied verlere’.