Zal iech uuch ins get vertèlle...

[p. 155]

Leefde

‘Hiere, nump miech neet koelek tot iech uuch steur, meh maag iech effe debij koume zitte?’

D'n hier had al 'nen hielen tied aon 't täöfelke neve de drei vrun gezete, meh noe stoond 'r mèt z'n haaf glaas beer bij de stool, dee aon hun taofel nog vrij waor.

De drei keke ziech get verlege aon. Um noe 'ne wèldvreemde mins debij te kriege...

Meh wat wèlt me in zoe'n situatie?

Dus zag eine rejaol:

‘Meh zeker menier, zèt uuch’.

‘Janse’, zag d'n hier in de runde, ‘meh dat deit niks ter zake’.

'r Had 'ne baard wie 'ne missionaris, gries en get wèld, en z'n haore waore get te laank, meh 'r zaot good in de kleier en maakden 'ne fetsoundeleken indrök.

Stiekem beloerde ze 'm.

‘Hiere’, zag 'r wie 'r zaot, ‘iech kin niks draon doen, meh iech höb eur gesprek gans kinne volge. Ierlek gezag: Iech höb ouch good geluusterd. Geer had 't euver de leefde die bieste kinne höbbe veur 'ne mins. Noe, dao kin iech uuch e stäölke vaan vertèlle’.

Heer droonk zie glaas leeg en bestèlde e rundsje veur de taofel.

‘G'r moot wete, hiere, iech bin in Mestreech gebore, meh iech höb sinds mien daartegste örreges in Braobant gezete. Boe persijs heet gei belang. Iech mós dao woene veur mie werk, meh mien hart bleef bij Mestreech. Dat heet niks demèt te make euveregens. Boe 't um geit is, tot iech dao getrojd bin en dao bin blieve woene tot 'ne maond geleie oongeveer, wie iech de kans zaog um weer nao Mestreech te koume’.

[p. 156]

't Rundsje woord gebrach en mèt ze glaas m de huugde winsden 'r:

‘Gezoondheid, hiere’.

'r Veegde z'ne knie vel druug en góng wijer:

‘Veer waore nogal laat getrouwd en v'r höbbe noets kinder gekrege. Meh, umtot lech nogal väöl de deur oet waor en soms e paar daog achterein neet thoes kwaom, wouw mien vrouw op e gegeve memint 'nen hoond höbbe. Hiere, ierlek gezag: Iech haw neet vaan bieste. Geer moot miech dat neet koelek numme, iech weit tot geer echte biestevrun zeet, dat höb iech wel gehuurd, meh iech geef niks um 'n kat of 'nen hoond. Begrep miech good: Iech zouw 'n bies noets get kinnen aondoen, meh iech bin neet gek drop. Nein. 'n Kat al gaar neet, meh ouch 'nen hoond in hoes, da's eigelek niks veur miech’.

Eine wouw get zègke, meh de maan heel autoritair z'n hand op en góng wijer:

‘Dus: Liever gem bies in hoes. Meh wie geit dat? M'n vrouw waor dèks allein en ze bleef mer aon de geng euver 'nen hoond, leefs 'ne groete, ouch al umtot ze 't zoe veileg voond 't idee vaan neet allein te zien in 't hoes, en umtot ze daan get aonspraok had, en umtot iech soms daog laank neet thoes kaom, enfin, g'r kint dat.

Noe waor 't 'n gooj vrouw huur. Niks op aon te mèrreke. Altied alles tiptop, m'n euverhummes altied gewasse en gestreke in de kas, m'n zakdeuk, m'n zokke. Iech hoofde noets get te zeuke es iech op reis mós. En ze kookde lekker en ze waor wel gezèlleg ouch. Meh deen hoond daan. In 't begin trok iech neet traon, meh wat deiste es maan? Neet? Ze had geliek, ze waor dèks allein en um noe te zègke tot iech per se tege zoe'nen hoond waor, boe iech toch wieneg leid devaan zouw höbbe umtot iech zoe dèks weg waor... Dus deen hoond, dee kump. E joonk bieske, zès

[p. 157]

weke. 'ne Bouvier. G'r kint die wel. E menneke. Umtot iech in gei geval jonge wouw kriege es de bies ins devaandoor zouw goon.

Nou, hiere, in 't begin es iech thoes kaom, iech kós neet traon wene. Dat gerens en dat geleks es 'r de kans kraog, nein, da's niks veur miech. Meh 'r waor d'r noe eimaol en mien vrouw waor kompleet gek op 'm. Iech zal neet zègke tot iech op de twiede plaots kaom, dat neet, meh iech waor toch neet mie d'n insegste, es iech 't zoe maag oetdrökke. 'r Leep euveral achter häör aon en ze heel ganse gesprekke mèt 'm. En ederen aovend mós ze effekes mèt 'm oet. G'r moot neet dinke tot iech zjeloes waor of zoe, dat gaaroet neet, meh es iech neet thoes waor, kaom d'n hoond neturelek op de ierste plaots. En es iech daan wel thoes waor, mós toch altied rekening gehawwe weurde mèt Boris. Zoe hètden 'r. V'r kóste neet mie eweg es v'r wouwe beveur-beeld, want veur 'm allein te laote dat kós zij neet euver häör hart verkriege. En dus zaote veer dèkser es vreuger thoes. Me kint ouch neet euveral mer mèt zoe'n bies koumen aonzètte, heh. Want 't woord 'nen hendege kedee. Mèt de jaore woord 'r get rösteger, meh dat bleffe es eine langs 't hoes kaom of es 't belde, dao versjrók iech miech edere kier weer veur. Meh dat mochste 'm neet aofwene, zag mien vrouw, want dao waor 'r sjus veur, veur te wake. Good. Me weent aon alles op d'n doer, meh ech eige bin iech toch noets mèt 'm gewoorde, al waor 't noe ouch neet zoe tot iech 'm neet kós höbbe. Iech leet 'm soms zelfs wel ins oet noe en daan. Meh wie mien vrouw mèt 'm waor, dat praote tegen 'm en dat knoevele... Die deeg d'n haven tied of 't e keend waor. Niks veur miech’.

'r Winkde d'n ober veur 'ne nuien drej.

‘Hiere, noe kom iech eigelek aon de clou

[p. 158]

vaan mie verhaol, want geer zalt uuch aofvraoge wat dat noe allemaol te make heet mèt de leefde vaan 'n bies veur ziene baas, neet? De baas, dat waor dus eigelek mien vrouw. Good. Noe, 'n haaf jaor geleie zoe get weurt mien vrouw obbins kraank. Serieus kraank. Hospitaol, operatie en zoe...

Hiere, vaanaof dat memint waor gein hoes mèt Bons te hawwe. Iech kós in deen tied neet goon wèrke umtot mien vrouw zoe ernsteg waor, meh iech woord gek vaan die bies. Die had gein rös in, leep de gansen daag door 't hoes te zeuke, vraot neet mie, laog ore neve de stool vaan mien vrouw, vloog op es iemand ouch mer in de buurt vaan 't hoes kaom... Enfin, dao waor niks mèt aon te vaange. En op 'n nach...’

'r Pakden 'ne groete klók oet ze nui glaas beer. Z'n ouge woorte vochteg en 'r veegde get oongedöldeg mèt ein hand door z'nen oughook.

‘Op 'n nach daan begint Boris obbins te joonke. 'r Laog altied bij us op de slaopkamer, aon de kant vaan mien vrouw op 't kerpètsje, en noe ouch, meh middenin de nach dus begint 'r te joonke en gem vief menute later geit d'n tillefoon. 't Hospitaol: Mien vrouw waor doed.

Hiere, geer kint 't geluive of neet, meh Boris heet drei daog laank, zoe lang es mien vrouw euvereerd stoond, gejoonk en gejoonk tot iech bekans gek devaan woord’.

De andere hónge noe aon zien lippe en 't beer stoond vergete op de taofel.

‘Meh dat waor neet alles. Huurt! Op d'n daag tot mien vrouw begraove woord, had iech de werkster gevraog veur op Boris te lètte. Iech dorf 'm neet allem laote. 'r Waor mager gewoorde en 'r waor gans oet zienen doen. Good, 't mins kump en zal bij 'm blieve tot iech trök bin.

Noe is dat kèrkhof dao gans aon d'n andere

[p. 159]

kant vaan de stad. 'ne Kilometer of zeve vaan de kèrrek aof. Good. Veer koume dao aon, en dat geit dao nog e bitteke op z'n awwerwèts, mèt de kis boven 't graaf op twie balleke, g'r kint dat wel. Enfin, de pestoer is aon 't beie en ederein steit dao roontelum en obbins huur iech bleffe en... g'r geluif 't neet, meh dao kump Boris aonrenne! Gans boeten aosem, mèt de reem achter ziech aon sleipe. Dik zeve kilometer, hiere, iech höb 't later naogemete. En geine dee 'm de weeg geweze had!

Nou, 'r vluig tösse de lui door, geit nao de kis, ruuk traon en zèt ziech deneve. En mer joonke, mer joonke, totste beroerd devaan woors. De pestoer waor bekans neet mie te verstoon. Noe perbeerden iech 'm neturelek bij miech te rope, meh heer waor neet neve die kis oet te kriege. En wie iech op 'm aof góng um de reem te pakke, vloog 'r nao d'n andere kant vaan 't graaf en zat ziech dao deneer. De kins neet op e kèrkhof en bij 'n begraffeins achter 'nen hoond aon goon jaoge, dus leet iech 'm mer’.

'r Droonk ze glaas oet.

‘En toen?’ vroog eine, gans in spanning.

‘Jeh, wie de pestoer veerdeg waor, móste v'r goon. Ze laote de kis neet zakke boe de lui bij zien. Dus iech perbeer nog ins um 'm te pakke, meh geine kans huur. Heer veegde um 't graaf eweg en joonkde mer. Me zwaoger wouw ziech nog demèt bemeuje, meh mèt al die lui voond iech dat toch te sjemelek. Iech zag:

‘Laote veer mer goon. Mesjiens kump 'r us toch nao’.

Dus veer loupe nao d'n oetgaank, iech achteraon, en edere kier mer loere of Boris neet kaom. Hiere, iech wouw tot g'r 't gezeen had. 'r Wis vaan geine kant wie 'r 't had. Daan leep 'r weer e stökske miene kant oet, daan góng 'r

[p. 160]

weer trök, zat ziech weer neve de kis... Meh obbins...’

De traone lepen 'm noe euver zien wange en 't kós 'm sjijns niks mie sjele.

‘Obbins... stoond 'r op, keek nao miech, keek nao de kis, en toen...’

'r Haolden 'ne zakdook oet zien tes en vreef euver zien ouge.

‘Hiere, toen... toen góng 'r nao de kis... lufde z'ne poet op en deeg 't... Tege de kis vaan mien vrouw! En toen kaom 'r nao miech’.

Heer lag ziene kop op de taofel en sjnakden 't oet.