Nieuwe wyn in oude le'erzacken

(2010)–Johan de Brune (de Oude)– rechtenstatus

GHy sproeyt een anders hof met nat, / Daer uwen dorstigh is en mat.

Een yder met het zyne moey', / En in zyn eyghen water roey.

De schoe' diem' aen de voeten doet, / En zy niet grooter als de voet.

Dat vremd ons is, ons meest behaeght, / Een ander meer naer 't onze vraeght.

Uw zeissen nimmermeer en slaet, / In 't graen, dat ander lien aen-gaet.

Hy ziet zeer gheeren, dat men eet, / In anders huys, een vremden beet.

Hy gheeft goe koop, en op zijn woord, / Het geen hem gantsch niet toe-behoort.

Hy is wel wijs, met groot gheluck, / Die vvijs wert, met eens andert druck.

Hy spiegelt hem wel zoet en zacht, / Die op eens anders quaed neemt acht.

Vry naer wat anders omme ziet: / Ghy staet in dit register niet.

Ick sprack met u van Amsterdam, / En ghy andwoord van Rotterdam.

Hy was van 't hof, Maer moeter of.

De een veel pijn en droefheyt lijdt, / Daer van de ander is verblijt.

En zet gheen voet in anders dans, / Al hadt ghy daer toe groote kans.

Men ziet zijn eyghen zaeck zoo niet, / Ghelijck men anders dinghen ziet.

Een anders zaeck zoo niet betracht, / Of hebt oock op uw eyghen acht.

Die wind ontbreeckt, zijn reyze spoey', / Met boomen, en met sterck gheroey.

Ten vvaeyt niet altijds eene wind: / Men is oock steeds niet eens ghezint.

Wie weet, waer yemand druct de schoen, / Als dieze zelfs heeft aen te doen?

Het is zeer zoet, en goed om leeren, / Wt anders beurze wel te teeren.

Zulck een en is gheen vriend ghewis, / Die aen zijn selven vyand is.

Het is ghenucht, in 't droogh te zien, / Hoe dat het reghent op de lien.

Het is vermaeck, te zien van strand, / Hoe dat een schip komt op een zand.

De beste stuyr lien zyn aen land, / En kouten van groot onverstant.

Noyt ontbreeckter troost en hert, / Als een ander lijdt de smert.