|
| |
Dood. Leven.
| ZUlck een van sterven schut en beeft, / Die 't sterven niet geleert en heeft. |
| Dood is ons buyr, Tot aller uyr. |
| Hy treckt vry aen een langhe schoot, / Die wacht en wenscht naer yemants doot. |
| Gaet daer ghy meught, sterft daer ghy moet, / En niet als met goe' reden doet. |
| Men ziet op yder merckt zoo wel, / Het kalver, als het osse vel. |
| Op sweerd, noch op gheen vvapens dinct, / Als u de bleecke dood bespringht. |
| In de weereld is gheen man, / Die de dood ont-vlieden kan. |
| Die vvel sterft, Niet verderft. |
| |
| |
| De dood, die maect gheheel ghelijck, / De spade met de staf van 't rijck. |
| Een hond die leeft, van alle eeuw, / Was beter als een doode leeuw. |
| Die droncken zijnd', een mensche doodt, / Zal nuchter hanghen, kleen of groot. |
| Te meer goeds, datmen heeft gheerft, / Te nooder veeltijds datmen sterft. |
| Wy zijn op aerden niet ghe-erft, / Geen mensch die leeft, die niet en sterft. |
| Te langher dat een mensche leeft, / Te meer hy lijd, en langher beeft. |
| Die sterft, hoe groot hy zy van waerd, / En hoeft maer zeven voeten aerd. |
| Een graentjen noyt en wast tot brood, / Ten zy, dat 't zy te vooren dood. |
| Men zieter heden gaen en staen, / Die morghen zullen zijn vergaen. |
| Gheen dagh, die niet zijn avond heeft: / Het moet al sterven datter leeft |
| Hy is een man zeer wijs bedacht, / Die op de dood denckt dagh en nacht. |
| Van waer-men zy, of cleyn of groot, / Men gaet den zelven vvegh ter dood. |
| De dood is een ghemeen acquyt, / Van alles dat ghy schuldigh zijt. |
| Zelfs gheen minder-jarigh kind, / Voor de dood relief en vindt. |
| Zulck een die meent te zijn ghezond, / Diens hert is van de dood ghewond. |
| |
| |
| Men draeght den dood vvel in zijn schoot, / Wanneer men niet en ziet den nood. |
| Die van de Heere wert bemint, / Die sterft, een jonghen zijnd' of kind. |
| Een hond, die raest, zeer langhe leeft. |
| Wie weet van al des weerelds slaven, / Wie dat den laetsten zal begraven? |
| De dood, is 't eynd' van alle nood. |
| Hy is een gheck en onverlaet, / Die zich op anders dood verlaet. |
| Wanneer ick ben in Charons boot, / Zoo is de gansche weereld dood. |
| De doode honden bijten niet. |
| Een doode man, Niet bijten can. |
| De dood ziet hem ten ooghen uyt. |
| Hy leeft veel langher, als zijn taeck. |
| Die met gheen zerck en is bedeckt, / Den hemel voor een steen hem streckt. |
| Hy heeft den eenen voet in 't graf, / En d'ander moeter oock haest af. |
| De ziel, al is zy noch zoo eel, / Zy is in 't lijf verwortelt heel. |
| Wy moeten uyt de weereld zaen, / Ghelijck als uyt een herbergh gaen. |
| Ons leven is zeer teer en kranck, / En, op zijn lenghst, gheen spanne lanck. |
| Een dood met eer, Wat wiltmen meer? |
| Ont-kleed u niet, naer wijzen raed, / Dan als ghy naer uw bedde gaet. |
| Een man versleghen, Gaet niet meer teghen. |
| |
| |
| Een man ghesteken in de eerd, / En maeckt ons dan niet meer verveert. |
| De ram ghedoot, Niet meer en stoot. |
| Een man ghevelt, Doet gheen ghewelt. |
| De stercke dood, Spaert kleyn noch groot. |
| De dood beslaet, De goed en quaed. |
| De beeste dood, 't fenijn is dood. |
| De dood is yder een ghelijck, / Zy doet oock niemant on-ghelijck. |
| Hoe can de dood ons wezen quaed, / Die ons stelt in een beter staet? |
| Al maecktmen rouw en groot ghebeer. / De dood' en komt daerom niet weer. |
| Dien God bemint, Sterft zijnd' een kind. |
| Of Prins, of die zijn koetse ment, / De dood noch d'een, noch d'ander kent. |
| Vrede voor die levend zijn; / Rust' voor die zijn uyt de pijn. |
| De dood klopt aen een Konincks slot, / Zoo wel als aen een bed'laers kot. |
| Niemant van zoo grooten waen, / Die de dood can teghen-staen. |
| De doode heeft gheen vriend, met al; / De zieck' een halven, by gheval. |
| Wat staet, of baet, wat plaets, of tijd, / De dood is altijds aen ons' zijd'. |
| Den dood te vreezen is meer pijn, / Als van de dood ghedoodt te zijn. |
| Gheen Reus zoo sterck, gheen Prins zoo groot, / Die oyt kan teghen-staen de dood. |
| |
| |
| Het kalf sterft zoo wel als de koe; / De kloeckst', als die is 't leven moe. |
| Hy sterft zeer wel, die gheeren sterft; / En wenscht daer boven zijn gheerft. |
| Wat wonder, dat de mensche sterft, / Die 't sterven van zijn ouders erft? |
| De dood comt nimmermeer te vroegh, / Als maer de mensch zich daer naer voegh. |
| Men kan met weenen, stenen, hyghen, / Den dooden uyt het graf niet krijghen. |
| Te meer men vverct, te meer men diet, / Te meer men leeft, te meer men ziet. |
| Tot d'aerd' wy al te zaem behooren, / De dood die komt ons alle by; |
| Wy werden on-ghelijck ghebooren, / Maer in ghelijckheyd sterven wy. |
| Men kan, met 't hayr uyt 't hooft te trecken, / Den dooden uyt het graf niet wecken. |
|
|
Auteursrechtelijk beschermd