Litterarische fantasien en kritieken. Deel 12

[p. 1]

Voorberigt.

Deze opstellen waren juist afgedrukt, toen ik in een londensch weekblad eene nieuwe uitgaaf der Sonnetten van Shakespeare door Prof. Dowden aangekondigd vond.

Edward Dowden, hoogleeraar te Dublin, gaat voor een der voornaamste engelsche ‘Shakespeare critics’ door; en ik stelde er belang in, zijne meening over de Sonnetten te kennen.

Zij verschilt in niets wezenlijks van de hierachter door mij voorgedragene; doch ik maak van de gelegenheid gebruik om de aandacht mijner landgenooten op deze uitgaaf te vestigen. Goede afzonderlijke drukken der Sonnetten zijn er niet veel.

Men vindt hier de oorspronkelijke rangschikking geëerbiedigd, en den tekst van 1609 naauwkeurig gevolgd. Alleen waar deze in Sonnet 146, aanhef van vs. 2, het ontbreken van twee sylben door stippen aanduidt, - en Malone indertijd daarvoor (Fool'd by) invulde, met verandering van het volgend these in those, - behoudt Dowden these en doet thans (Press'd by) aan de hand. Aan het slot zijn de onmisbare aanteekeningen bij elkander gesteld. Eene inleiding geeft rekenschap, en staaft nog nader, door welgekozen plaatsen uit Jeremy Taylor, uit Chapman, uit Shakespeare zelf, de waarschijnlijkheid der autobiografische opvatting.

F.J. Furnivall Esq. zegt in de Academy van 27 Augustus 1881: ‘Prof. Dowden's is the only edition of Shakspere's Sonnets with notes sufficiently full, yet not overdone. It is the best, as containing the soundest views, and most efficiently explaining the relation of the Sonnets to one another and to Shakspere. It is admirably printed and bound, and can be unhesitatingly recommended to every student of English poetry.’

[p. 2]

Het boekje, uitgegeven bij C. Kegan Paul & Co. te Londen, is versierd met (de heer Furnivall zegt bedorven door, doch ik ben dit niet met hem eens) een fantasie-portret van Shakespeare door Lowenstam, waarbij als gids heeft gediend het vermaarde masker, in 1847 door den schilder Becker te Mainz gevonden ¹.

Parijs, 15 September 1881.

Cd B.H.

1 De geschiedenis van dit masker wordt in de Academy van 3 September 1881 zeer goed zaamgevat door Prof. Dowden zelf: ‘In 1842, at Mainz, the Kesselstadt art collection was dispersed. In 1846 the painter Louis Bekker (brother of Prince Albert's private secretary) bought a small oilpainting, dated 1637, representing a dead man crowned with laurel. Prof. Müller, then Director of the Picture Gallery at Mainz, remembered - as did other persons - that this picture hung in a conspicuous place in the Kesselstadt collection with the inscription ‘According to tradition, Shakspere.’ Prof. Müller conjectured that this painting was after a drawing or a deathmask. Independently of this conjecture, Becker was set searching for a death-mask by a report that such an object had once been in the Kesselstadt collection. In January 1847 he discovered among old lumber in a dealer's shop in Mainz the now celebrated mask. On the back, in somewhat worn characters of the seventeenth century, is the inscription † Aº Dm. 1616. There seems to be little doubt that it is a veritable death-mask, and a genuine piece of antiquity. A few reddish brown hairs from beard and eyebrows adhere to the plaster. Now, the Stratford bust was believed by the sculptor Chantrey, by James Boaden, and others, to be after a death-mask. The artist likely to have been employed on the bust was Gerard Johnson or Jansen, originally of Amsterdam. Elze suggests, as a possibility, that the mask passed to the Continent with one of Jansen's five sons. Among persons inclined to believe in the genuineness of this relic was Prof. Owen, in whose care it remained for a considerable time, and who considered it from an anatomist's point of view with reference to the acknowledged portraits of Shakspere. Others of a like opinion are Hettner and Hermann Grimm. Among those who have specially investigated the subject, and are believers, are Mr. Hart, the writer of an article on the death-mask in Scribner, and Dr. Schaffhausen, the finder of Beethoven's death-mask at Bonn. I may also name Lord Ronald Gower and Dr. Ingleby.’