Verzameld werk. Deel 1

[p. 400]

VIII

Gaëtan stond als het ware duizelig geslagen...

Zijn eerste gedachte, toen hij tot zelfbewustzijn terugkeerde, was, haar spoedig een knecht af te zenden om haar, 't mocht kosten wat het wilde, zulk een uitzinnige onderneming te beletten.

Doch hij week terstond van dit onderwerp af: hij kon zijn dienstboden - de dienstboden van zijn vrouw - met zulk een geheim niet bekend maken.

Er viel evenmin te denken aan het zenden van een seinbericht: op dit uur was het telegraafbureel van het klein station Meule reeds gesloten, en zelf naar Gent lopen was hem nog meer onmogelijk.

Een ogenblik schoot hem 't plan door het brein, zijn koetsier te paard, in de vlucht, met een brief naar de notaris te sturen; maar, daarenboven dat de goede mens in zijn gewone koffiehuis of ergens op sociëteit mocht zijn, alvorens de knecht bij de notaris aankwam en deze van de inhoud van de brief kennis genomen en zich bij Julia begeven had, zou zij voorzeker reeds vertrokken zijn. Toen nam hij het enige besluit, dat hem overbleef; haar te laten komen, en te handelen alsof er niets gebeurd was, alsof hij van niets wist. O! hij zou haar niet zien, daar dorst hij wel zijn eed op te doen! Zij zou wachten, desnoods de ganse nacht, maar hij zou niet komen! Nooit zou hij de schanddaad bedrijven, alzo zijn vrouw te bedriegen op de plaats zelf waar zij leefde, bijna onder het dak waar zij sliep!

Hij scheurde de brief; hij verbrandde hem. Hij spande zijn krachten in om er niet meer aan te denken; hij verjoeg met geweld uit zijn geest het folterend denkbeeld van dat dringend gevaar, dat hem onophoudend weer in het hoofd schoot, met bruuske, plotselinge schokken.

[p. 401]

Hij kwam terug bij Olga, die op de stoep zat en zoende haar lang, tederlijk, met een benauwde ontboezeming. Hij nam het besluit haar die avond geen ogenblik te verlaten, opdat de tentatie... maar neen, de tentatie zou niet komen, hij zou er niet heengaan, hij wilde niet.

Olga, ontroerd door zijn tederheid, had hem op haar beurt de armen om de hals geslagen en hield zich dicht tegen hem aangedrongen, met zalige begeestering de avondpracht genietend. Doch zij bemerkte dat hij zich niet stil kon houden; en daar zij hem zo dikwijls zag in zulke staat, gejaagd en koortsig en 's nachts door slapeloosheid geplaagd, stelde zij hem voor een toertje rond het park te maken, ten einde door een weinig vermoeienis de nachtelijke rust te bekomen.

Haar eenvoudige vraag deed hem sidderen.

- In 't park! sprak hij als verwilderd. - Waarom?

Doch terstond zijn ontsteltenis beheersend:

- Soit, ik wil wel, antwoordde hij.

Zij daalden van de stoep, volgden de oevers van de vijver, verdiepten zich in het sombere van de draaiende, overlommerde wegen. Zij had zijn linkerarm gevat; zij drong zich, met een lichte huivering, dicht tegen hem. Haar bleekkleurig zomerkleed maakte een witte, zich bewegende vlek in de duisternis; een grijze wollen sjaal bedekte haar schouders en armen. De dromerig zingende krekels zwegen beurtelings op hun doortocht: de bloeiende struikgewassen wasemden een sterke, bedwelmende geur uit. Het was reeds nacht, sterren schitterden prachtig in de donkerblauwe hemel, in de tussenruimte van de hoge, zwarte lovers.

Door een zonderling toeval had zij juist die avond lust om eens te wandelen langs de noordkant van het park, een deel dat zij gewoonlijk nooit bezochten. Gaëtan, verschrikt, poogde tevergeefs haar een verschillende richting te doen nemen: zij wilde erheen. Het park had er een wild, verwaarloosd uitzicht. Bij plaatsen waren de wegen er door onkruid en bramen bedekt; grote, kubieke hopen verzamelde bladeren en heidegrond rotten tussen de verdunde massieven van slaghout. Alleen de reusachtige eeuwenoude eik rees majestatisch te midden van een clairière op, omringd van zijn ronde, vermolmde, rustieke houten bank.

[p. 402]

Plotseling liet ze zijn arm los en, alvorens hij de tijd had het haar te beletten, liep zij naar de bank en zette zij er zich op neer.

- Kom ook een weinig zitten! riep zij hem lachend toe.

Hij gehoorzaamde langzaam, werktuiglijk, met een kloppend hart.

Hij dacht dat over een uur, over anderhalf uur ten langste, een andere vrouw, die hij insgelijks bemind en de zijne genoemd had, op dezelfde bank, op diezelfde plaats met haar kind zou komen neerzitten, waar zich thans de wettige echtgenote bevond.

Langs dáár zou ze binnen komen, langs dat houten poortje, dáár, in de beukenhaag. Zij zou recht tot de bank naderen; stilzwijgend, vermagerd, in 't zwart gekleed, met haar klein meisje aan de hand. Zij zouden er zich neerzetten, en naar hem wachten, bewegingloos, in de reine, plechtige kalmte van de zomernacht...

De krekels zouden als nu hun eentonig lied zingen, vóór hun voeten in het gras. Vage geluiden: een geruis door de bladeren, een geritsel in de bramen, de verwijderde gil van een nachtvogel zouden hun gehoor treffen. In den eerste zouden zij een weinig stikken in de zwoele zomerlucht; maar van lieverlede zou hun onbeweeglijke houding hun kou doen krijgen en zij zouden huiveren, hun klederen nat van de dauw, hun angstige vergrote ogen ten hemel, naar de prachtig glinsterende sterren gericht... want lange, lange uren zouden vervliegen en hij zou niet komen, hij wilde niet komen, nooit, nooit zou hij die schanddaad bedrijven.

Olga nochtans, schielijk ernstig, sprak nu, de ogen op het poortje gevestigd:

- Vindt ge niet, liefste, dat het slot van dat poortje zou moeten gerepareerd worden? Thans kan eenieder langs daar in het park dringen.

- 't Is waar, sprak hij, - ik zal er van morgen af een nieuw slot doen aan maken, alhoewel, voegde hij er schokschouderend bij, - dat dezen die 's nachts in het park zouden willen breken, er ook langs menige, andere plaatsen binnen kunnen. De lippen door een glimlach half ontsloten volgde zij thans, met de geest, een andere gedachte.

[p. 403]

- Weet gij wel, sprak zij, om zich heen starend, dat het hier erg gelijkt aan een uitmuntend gekozen rendez-vous-plekje van verliefden. Denkt ge niet, dat de knapen en de meisjes uit de omtrek elkaar komen omhelzen, hier, op die bank? Hij ontweek het antwoord, op zijn ongemak, met een beweging tot opstaan.

- Ik zal er morgen een nieuw slot doen aan maken, herhaalde hij nog eens.

Maar lachend, ondeugd-plagend drong zij aan, de arm om zijn hals gestrengeld:

- Zeg, hebt gij er zelf zo nooit ene doen komen, van die dochters van uw pachters, die soms zozeer niet te versmaden zijn, met hun frisse, bloeiende gezondheid?

- Olga, ik smeek u..., onderbrak hij haar.

Hij was opgestaan, hij had haar in de lenden opgetild en hij verwijderde haar van die voor haar om zo te zeggen reeds geprofaneerde plek. Zij keerden langs de stallingen en de oranjerie naar het kasteel terug.