Verzameld werk. Deel 1

[p. 1093]

III

Zij reisden niet verder dan tot Nice en Monte-Carlo. Daar beviel het Florence best van al. Daar had ze de pracht van de natuur verenigd met de hoogste luxe van het leven. Nog nooit, zelfs niet in Parijs, had ze zulke schitterende toiletten gezien. O, die demi-mondaines, wat waren ze verbazend, wat wisten ze zich aan te kleden! En in een van de speelzalen van het Casino hadden zij plotseling een zeer onverwachte ontmoeting: Maxime en Paul, ieder naast een van die dames aan de speeltafel gezeten. Alfred schrikte haast en fronste de wenkbrauwen, toen hij in de twee cocottes Pivoine en Toison d'Or herkende. Die heren hielden zich trouwens volkomen correct. Zij stonden dadelijk op alsof de twee dames volstrekt niet bij hen hoorden, en kwamen verrukt en verbaasd de huwelijksreizigers de handen drukken. Hoe zo! nu nog in Monte-Carlo! Zij dachten dat ze reeds lang in Italië waren! En hun eigen onverwachte reis naar 't Zuiden expliceerden zij ongevraagd als een plotseling opgekomen plannetje, omdat het zo vervelend was in België, en zulk akelig weer, en meest al hun vrienden ook op reis of reeds buiten. Zij waren in Pauls automobiel gekomen, een verrukkelijke tocht door een streek die men toch anders nooit te zien kreeg, en zij waren van plan hier nog enkele dagen te blijven en hun reis dan voort te zetten over een gedeelte van Noord-Italië en Tirol.

Maar Florence had de twee vrouwen, die haar ook met sluikse blikken zaten op te nemen, best gezien en begrepen wat er gaande was.

- Jullie moesten ons maar meenemen op dat reisje, glimlachte zij ondeugend. - Er is toch plaats genoeg in die automobiel.

- Mais non, mais non! riep Alfred verveeld, met wrevelig

[p. 1094]

gefronste wenkbrauwen. En Paul en Maxime, die eventjes verlegen hadden opgekeken, beweerden ook dat het nogal bezwaren zou opleveren, daar ze toch eigenlijk maar over vier plaatsen konden beschikken, en hun chauffeur en heel wat bagage mee hadden.

- O, foei! heren met bagage! schertste Florence met een vluchtige zijblik naar Pivoine en Toison d'Or aan de speeltafel.

Zij namen afscheid, en gaven elkaar rendez-vous tot de aanstaande zomer, op Far-West, Alfreds buitenverblijf, dat tijdens zijn reis, door de zorgen van zijn vader, als huwelijkscadeau voor hem werd ingericht.

- Zeg, wie zijn toch die twee vrouwen? vroeg nieuwsgierig-fluisterend Florence, zodra Maxime en Paul verdwenen waren.

- Och, wat weet ik het? Een paar cocottes, natuurlijk! antwoordde Alfred op wrevelige toon.

- Je weet het wél, maar je wilt het mij niet zeggen, sprak zij, half bouderend. - Trouwens, ik ken ze, het zijn geen Françaises, ik heb ze meer dan eens bij ons op straat gezien. - Je moest dat soort maar liever niet zien! riep hij bits.

Geschrikt bijna, met plotselinge tranen in de ogen, keek zij hem aan.

- O, Alfred, wat 'n toon!...

- Pardon, pardon, smeekte hij, schielijk zacht. - Maar, begrijp je, ik houd zoveel, zo innig veel van je, ik stel je zó hoog, dat ik het minste idee van om het even welke lage aanraking niet dulden kan.

- Maar daar is immers geen kwestie van aanraking. Ik vroeg je maar eenvoudig wie het zijn, waarom weet ik zelf niet, uit gewone nieuwsgierigheid.

Toen zei hij 't haar, met een matte stem van weerzin, alsof hij voelde dat zijn woorden iets van 't reine in haar bezoedelden.

Zij was getroost en glimlachte. Haar ogen schitterden, als van ondeugende pret.

- O, zo! En zou je denken dat Pivoine met Paul is, en Toison d'Or met Maxime?

- Ik weet het heus niet, liefste; en och! ik smeek je, denk

[p. 1095]

er nu maar niet meer over en laat de namen van die vrouwen ook maar nooit meer over je lippen komen.

Zij zweeg maar bleef glimlachen, met iets leuks op 't gezicht, als in ondeugend-vrolijke gepeinzen. Toen gaf zij hem zacht een kus op 't stroef, droevig gelaat, als tot verzoening:

- Kom, wat kan ons dat ook schelen! Wij zijn immers met elkaar gelukkig.

Alfred verlangde slechts meer om terug te keren. Een matte moeheid, een taaie verveling, waartegen hij elke dag met toenemende inspanning moest worstelen, vergalde als een traagwerkend vergift zijn zuiverste genoegens. Hij voelde zelfs geen lust meer om nog verder naar Italië door te reizen, wat anders toch zijn grootste illusie was. Hij had een vaag vreesachtig voorgevoel van allerlei ontgoochelingen. Hij was bang dat Florence er zich vervelen zou. Dat was voor later weggelegd. Hij zelf had eerst te zorgen dat ze kon genieten van wat hij haar wou laten bewonderen. En hij koesterde grote plannen, en in zijn hoofd had hij een ganse methode van superieure opvoeding en ontwikkeling voor haar klaar, die hij geleidelijk en zacht, na hun terugkomst van de huwelijksreis, zou beginnen toe te passen.