Verzameld werk. Deel 1

[p. 1188]

XIII

Toen werd het eensklaps heel stil op Far-West. De zomervreugde en -drukte was al in eens verdwenen, de dagen werden kort, en lang de avonden, en de twee dames kregen een gevoel of zij niet goed meer wisten wat ze nu nog langer buiten deden. Alfred, geheel en al verdiept in zijn arbeid, voelde een taaie verveling over hen komen, elke avond als zij reeds vóór 't diner met de vroeg invallende schemering in de nu gesloten veranda zaten. Iets lezen deden zij niet; zij hadden slechts enkele plaatjes-en-modetijdschriften om in te zien. Soms speelde Florence een uurtje piano. Dat mevrouw de St. Mars nu ook vertrekken zou om hem daar nog een tijdje met Florence alleen te laten, kwam Alfred al zeer onwaarschijnlijk voor. Zij was er ongevraagd en ongewenst [door hem tenminste] als een vast lid van het gezin geworden, en zó sterk kan een mens dan toch aan iets wennen, al is 't ook aan 't onaangename, dat Alfred nu niet eens meer wenste dat ze weg zou gaan. Dát wat vroeger als het ideaal van al zijn zoetste illusies was geweest: het innig samenleven met Florence in hun gelukkige eenzaamheid, was hem van lieverlede iets ondenkelijks geworden, iets wat hij niet meer hoopte, en ook niet meer... verlangde te bereiken. Hij kon zich niet voorstellen hoe ze de dagen en de lange avonden zouden doorbrengen, alleen met hun tweeën; hij kreeg een angst voor 't eenzaam samenzijn en hoopte dat zijn schoonmoeder nu maar blijven zou, tot zij samen voor goed zouden vertrekken.

Sinds enkele dagen, trouwens, zaten mevrouw de St. Mars en Florence voortdurend verdiept in hun modejournaals; en elk ogenblik, terwijl hij zelf in een boek of courant zat te lezen, hoorde Alfred hun stil gesprek over allerhande toiletaangelegenheden. Op een avond eindelijk vroeg mevrouw de St.

[p. 1189]

Mars hem wanneer hij dacht Far-West te verlaten, om voor de winter naar de stad terug te keren.

- In geen geval vóór mijn twee herfstimpressies volkomen af zijn, antwoordde Alfred kalm maar vastberaden.

- Hoe lang denk je 'r nog wel mee bezig te zijn?

- Voorzeker nog wel drie volle weken, en dan nog vrees ik niet klaar te komen.

Strak-ondervragend keek mevrouw de St. Mars haar dochter aan.

- Florence heeft nog niets in orde van haar winterkleren, sprak zij, - en 't wordt hoog tijd dat zij ervoor zorgt. Ook in 't huis is nog heel wat te schikken. Hoe zou jij er over denken om hier 'n paar weken alleen te blijven?

Alfred, die dit voorstel wel verwachtte, stemde dadelijk toe. - Best. Laat mij hier 'n meid die mijn bed opmaakt en zorgt voor mijn eten.

Dadelijk werd alles door mevrouw de St. Mars bedisseld.

- Verlang je hier ook de koetsier en de paarden te houden? vroeg zij.

- Volstrekt niet, ik zou niet weten wat ermee gedaan, antwoordde Alfred.

- De huisknecht?

- Ook niet.

- Hou dan Justine, besloot mevrouw de St. Mars. - Ik heb haar ondervraagd en zij kan best een eenvoudige keuken klaar maken. Het schikt ons beter dat Marie, de keukenmeid, met ons meegaat.

Alfred vond alles goed. Hij verheugde zich een tijd volkomen rustig en alleen te werken.

- En wanneer zou u dan vertrekken? vroeg hij.

- Ik denk overmorgen, sprak mevrouw de St. Mars.

Alfred hield zich of dat vlugge besluit hem niet eens verwonderde; maar hij begreep wel dat ze weer alles buiten hem om geschikt hadden. Hij glimlachte, als kalm-tevreden.

- Wellicht gaat Florence dan voor die veertien dagen bij u inwonen,... of u bij haar? persifleerde hij.

Maar mevrouw de St. Mars nam het veel gewichtiger op:

- Wat denk je wel? We zullen beiden onze handen vol hebben. Het gaat zo maar niet vanzelf om alles voor de win-

[p. 1190]

ter te beredderen.

Alfred glimlachte opnieuw, toestemmend buigend.

- Wij heren hebben daar ook geen verstand van, sprak hij. - Gelukkig dat de dames zich daarmee willen bemoeien. Stroef en ernstig keek mevrouw de St. Mars hem even aan. Zij hield niet van woordspelingen die ze niet duidelijk begreep. Zij zat opnieuw gebogen, naast Florence, over een modekrantje, terwijl Alfred, met een sigaar in zijn fauteuil achterovergeheld, kalm de plaatjes van de Studio doorbladerde.