Verzameld werk. Deel 1

[p. 1200]

XVI

Florence toonde zich allerliefst, gelukkig hem zo ongehoopt terug te zien. In zachte intimiteit brachten zij met hun tweeën de avond en ook de ganse volgende morgen door, zonder dat Alfred iets abnormaals aan haar merkte. Toevallig werd er over Paul gesproken, en zij zei hem dat hij wel met zijn ouders in de stad terug moest zijn, maar dat zij hem nog niet gezien had.

Met de namiddagtrein ging hij weer weg, vast belovend dat hij op het einde van de volgende week definitief terug zou zijn, en hij kwam nog juist in tijds op Far-West aan om heerlijk aan zijn avondschilderij te werken. De laatste argwaan was nu uit zijn geest verdwenen, hij was meer en meer overtuigd dat het niets dan laster was geweest, de lage, vuige wraak van een of ander onbekende vijand; wie weet: wellicht een die van hem jaloers was, of een waarvan zij zelf indertijd de liefde van de hand gewezen had? Hij wou er niet eens meer aan denken, en vol kracht tot werken kwam hij de volgende ochtend beneden, toen hij voor de tweede maal, vlak naast zijn bord op de ontbijttafel, een onverwachte enveloppe zag liggen, en binnen in een akelig papiertje vond net als het eerste, waarop in nagemaakte drukletters de woorden stonden:

paul et florence.

- Reptielen! vuige, lage, smerige reptielen! Zeg dan toch wie ge zijt en wat ge bedoelt! schold hij met gebalde vuisten en vlammende ogen uit. En razend scheurde hij het blad papier aan stukken en gooide 't in 't vuur.

Woedend liet hij zijn ontbijt in de steek en trok met Cosaque naar 't eilandje, waar hij met ongewone inspanning

[p. 1201]

werkte. Hij wilde nu zo gauw mogelijk met zijn schilderijen klaar zijn, om maar van Far-West weg te komen en ter plaatse de laster de kop in te drukken. Hij voelde dat er nóg van die akelige brieven zouden komen, dat de geheime vijand hem geen rust zou laten. En werkelijk, niet langer dan de volgende ochtend was er alweer een, maar deze duidelijker dan de eerste hoewel steeds anoniem, zó duidelijk en veelzeggend in zijn enkele woorden, dat Alfred er als onder een slag van duizelde.

paul et florence n^o 16 rue du canal

zo stond er op 't papier in drukletters getekend.

Hij keek op zijn horloge. Met wanhoop merkte hij dat het reeds te laat was om de ochtendtrein te halen; en hij had geen andere gelegenheid meer vóór drie uur in de namiddag. Doch er was niets aan te doen, en als een gejaagde gek liep hij de hele ochtend rond. Hij was niet in staat even kalm en helder na te denken, zijn hoofd ging op hol zodra hij 't probeerde, en zijn hart klopte zó hevig, dat hij 't voelde en als het ware hoorde kloppen, en soms even angstig stilstond om er naar te luisteren. Alleen was er in hem een dof, doch scherpschrijnend bewustzijn dat het nu plotseling diepe ernst geworden was, dat iets gebeurd was wat een keerpunt en misschien zelfs een eind in hun gezamenlijk leven zou teweegbrengen. Was ze schuldig, dan was eensklaps alles uit en dood tussen hen; was ze dat niet, dan moest er toch een explicatie en een verandering tussen hen komen, want zo kon het niet langer duren, en spreken zou hij, ditmaal, o spreken, haar ondervragen, en alles uitpluizen tot hij volkomen van alles wat hij wilde weten op de hoogte was.

Hij zei aan Justine dat hij waarschijnlijk een paar dagen weg zou blijven, en niet in staat om iets aan de lunch te gebruiken, vertrok hij wild-gejaagd en veel te vroeg naar 't kleine spoorwegstation.

Het vlugge lopen deed hem goed, gaf hem weer enige kracht en kalmte. Het werd hem mogelijk te denken, iets van zijn gewaarwordingen te ontleden. En hij voelde dat hij optrad als de verdediger van zijn recht. Er was geen kwestie meer

[p. 1202]

van liefde, er was kwestie van recht en onrecht. En hij knelde zijn vuisten ineen en sloot zijn tanden op elkaar. Ze was zijn vrouw, zijn eigendom. Gaf ze zich weg aan een ander, dan gaf ze iets wat haar niet toebehoorde, iets wat ze van hém ontvreemdde. Hij verwarde in zijn redenering, hij voelde zich weer als krankzinnig worden, hij beet zich op de lippen en tranen sprongen uit zijn ogen. Hij zag in verbeelding de wrede schimplach, waarmee Maxime, als hij het horen kon, zijn redenering zou begroeten. Neen, neen, 't was hier geen kwestie meer van recht of onrecht, 't was wél een kwestie van liefde, van zachte en hartstochtelijke liefde, en nu beefde en smeekte hij, nu werd hij zwak en flauw, nu werd hij bang, bang en bevend als een heel klein kind dat zich alleen niet weet te redden. O, waarom had hij haar zo verwaarloosd? waarom was hij niet altijd en overal bij haar gebleven zonder haar een uur te verlaten? En hij holde, hij holde, als had hij daardoor de komst van de trein kunnen verhaasten, en zijn grote liefde tegen 't grote onheil nog beschermen.

Daar kwam hij eindelijk aan, na 't lange, folterend wachten op 't perron, ruisend en daverend, als een verlosser of een beul, die hem naar zijn rust of naar zijn ellende mee zou voeren. Sidderend stapte hij in een coupé die een bediende voor hem opende en viel er uitgeput op de rode kussens neer...