Verzameld werk. Deel 1

[p. 1262]

XXXIII

En zachtjes aan gaf hij zich aan de macht der bekoring over...

Eerst kwam hij slechts om de drie, vier dagen; maar naarmate de schilderij vorderde, en zij er zich meer mee moesten haasten vóór 't verwelken van de bloemen, verscheen hij steeds drukker en drukker, tot hij weldra geregeld, zonder afspraak, elke middag kwam. Zijn eigen werk was af, op 't eilandje, en nu hielp hij aan háár schilderij, niet enkel meer door raad, maar weldra feitelijk met 't penseel, dat hij af en toe in haar plaats hanteerde. Hun beide zielen smolten samen in het werk van Schoonheid, dat als het ware werd de ideale uitdrukking van al het reine, en grote, en mooie dat zij in zich voelden. Alleen het woord, het grote, plechtig Woord was nog niet uitgesproken, en beiden bleven ermee aarzelen, als 't ware bang voor zichzelf, bang om iets te storen aan het wonderfijn en teer-volmaakt gevoel, dat nog onuitgedrukt in 't diepste van hun zielen leefde en trilde. Elke middag, als hij bij haar aankwam, was hij vast besloten het te zeggen, en elke avond keerde hij weer, met de dierbare, heimelijke schat, ongeschonden in zijn hart terug. Het was te groot, te diep, te schoon om uitgedrukt te worden. Wie weet of hij het ooit zou kúnnen zeggen, of hij het ooit in werkelijkheid zou kunnen aanroeren zonder er voor altijd de tere reinheid van te schenden!

En toch, hij voelde 't wel, het moest er komen. Het lag vóór hem als een gebeurtenis onvermijdelijk, als iets dat hij niet langer kón ontwijken. Het was of alles, in hem en om hem heen, bleef wachten op de plechtige woorden, die hij bevend in zijn ziel verborgen hield. Zij zelf en heel haar omgeving móésten het eindelijk horen; en zo stond hij op een avond met haar in de gouden schemering, bleek als een

[p. 1263]

dode, met starre ogen en benauwde borst, bereid om het voor eeuwig uit te spreken.

Zij voelde 't komen, en plechtig-roerloos stond ze daar even naast hem onder de hoge bomen, de wangen gloeiend, de ogen neergeslagen, vol met stille tranen. Hij staarde even verwilderd om zich heen, als om voor altijd, onuitwisbaar, tot in de geringste bijzonderheden, in zijn overspannen geest de plaats en het geheugen van die plechtigste gebeurtenis van zijn leven te prenten. De intense kracht van al zijn zintuigen was op dat moment in zijn ogen saamgedrongen, om van daar uit zijn ganse wezen te doortintelen en te doorstralen. Nooit meer zou hij vergeten wat hij op dit ogenblik zag en voelde. Een rode verfvlek op haar linnen schort, vlak naast de linkerborst, deed hem ijzen als een bloedwonde; een oude dode eik, scheef neergevallen midden in de gouden primula's van 't bos, verwekte in zijn geest het beeld van een doodkist begraven onder bloemen; een haasje, dat in bladergeritsel over een sloot sprong, en even roerloos op zijn achterpoten met gespitste oren in het midden van de allee bleef zitten, deed hem als onder een schriktrilling beven. En zonder ze met een woord te verklaren, voelde hij dadelijk al zijn emoties in haar teruggalmen en natrillen, als onder de aanraking van een magnetische stroom. Beiden waren doodsbang voor wat nu komen moest.

- Marie,... begon hij heel zacht en teder fluisterend,... maar plotseling hield hij in en staarde om, als in nuchtere verschrikking.

Daar verscheen de oude heer Loebmuller, aan 't einde van de laan. De slippen van zijn huisjasje waaiden ongegeneerd rechts en links achter hem na, en hij kwam naar hen toegeschreden, de strohoed achterover, het lijf een weinig schommelend, een glimlach op 't gelaat.

De charme was ineens verbroken. Een koele realiteit vernielde de tedere illusie. Angstig-ontroerd zagen zij hem komen.

Hij merkte niet hun diepe ontsteltenis, hij kwam glimlachend op hen af, en riep van ver tot Marie:

- Devine un peu qui vient d'arriver?

- Qui vient d'arriver? herhaalde Marie werktuiglijk, met

[p. 1264]

schorre stem.

- Ta mère! Elle reste loger ici!

De charme was heel en al verbroken. Met bevende handen ruimden zij hun schildergerei op, en vergezelden meneer Loebmuller naar 't kasteel.

- Hoe komt mama zo ineens? vroeg zij.

- Zo, je eens opzoeken, en 'n paar dagen hier logeren.

Alfred kon geen woord meer spreken. Het was of plotseling hem 't spraakvermogen was ontnomen. Het was op 't punt geweest om uit hem los te breken, het had op zijn lippen gebeefd en gezongen, en nu bonsde 't plotseling dof weer teruggedrongen tot in 't diepste van zijn ziel, bonzend en schokkend, als iets dat nooit meer zal ontsnappen.

Hij voelde zich bang, geïntimideerd. Hij voelde zich, zonder te weten hoe of waarom, als een boosdoener, die een misdaad te verbergen heeft. Hij groette slechts even de oude mevrouw Bagnolet op 't kasteel, en nam afscheid van Marie, met een knellende handdruk, zonder zelfs te durven zeggen dat hij de volgende dag terug zou komen.